Uit de categorie

Blog

Ander perspectief

Als kind deed ik dit al en nu doe ik het met regelmaat nog steeds: ondersteboven op een stoel liggen. Voeten omhoog en dan rondkijken. Naast dat ik er even goed van in mijn lijf komt, doe ik zo upside down ontdekkingen over de ruime waar ik ben. Opeens valt het op dat er een plint loszit, dat het kleed wel een flinke uitklopbeurt kan gebruiken én zie ik de mogelijkheden voor de ruimte.

Vanaf mijn vaste plekje op de bank, waar ik graag zit te lezen, zie ik dit allemaal niet. Daar heb ik geen zicht op van-de-muur-vallende-plinten, vervuilde kleden en vallen de mogelijkheden me niet meer op. Een andere kijkrichting laat me dat wel zien. Ik kleef de plint vast, stofzuig het kleed stevig en verschuif een stoel zodat er ineens een plek is voor een loeier van een plant.

Complex
In mijn praktijk komen mensen die ook behoefte hebben aan een ander perspectief. Als je merkt dat je aan de buitenkant niet hebt wat je van binnen eigenlijk wel wilt hebben, dan heb je daar vanuit een onbewust deel reden toe. Als je bijvoorbeeld werk doet onder je niveau en de stap naar groei zetten niet lukt, als je veel eenzaamheid voelt en je het moeilijk vindt om vriendschappen aan te gaan, als je hard werkt en geen ruimte voelt voor jouw talenten, als je niet begrijpt waarom jij het leven zo complex vindt. Dan speelt er wat in jouw onderstroom.

Onderstroom
Naar de onderstroom kijk je vanuit een ander perspectief. Ik maak hiervoor gebruik van (individuele) opstellingen die je treffend bij de kern brengen, ik stel eigenwijze vragen, gebruik actieve imaginatie die je beeldende brein en onbewuste activeren. Dáár ontdek je waar jij jezelf tegenhoudt, saboteert of kleiner maakt én waar dat gedrag vandaan komt.

Jouw mogelijkheden
Als je weet wat er aan jou trekt in de onderstroom dan kom je weer in contact met dat deel van jezelf dat je ooit buiten de deur hebt gezet als kind. Het kwam toen beter uit dat dat deel van jou er niet was, maar nu kun je het weer welkom heten en integreren. Je intuïtief weten groeit en je wordt minder geleid door emoties. Je ervaart vertrouwen in jezelf en in jouw mogelijkheden.

Samen vanuit een ander perspectief kijken? Maak een afspraak voor een kennismaking met mij, je bent welkom met jouw verhaal.

Foto gemaakt door mijn driejarige dochter.

Creatieve oefening om jouw emoties te visualiseren

Creativiteit is een bron waar we ten alle tijden uit kunnen putten. Deze stroom breng je op gang door er aandachtig en liefdevol mee te werken. Jouw unieke creativiteit kan een bijdrage leveren op vele vlakken van jouw leven. Het kan zijn dat jouw creatieve kant geblokkeerd is geraakt door ervaringen uit het verleden, hierdoor kan hij niet stromen en jou daardoor ook minder dienen in jouw dagelijks leven. Op het moment dat jouw aandacht ligt op resultaat en je jezelf belemmeringen oplegt in het creatieve proces, blokkeert jouw creativiteit als het ware.

Vastzitten
Je kunt merken dat je creatief vastzit als je moeilijk start of beweegt met creatief werk, als je je onzeker voelt tijdens het maakproces, als je moeilijk keuzes maakt tijdens het maken, als je aandacht bij het eindbeeld en bij de mening van anderen is, als jouw speelsheid geen rol speelt, als je niet weet wat je maken moet. Of als je nooit je werk afmaakt of zelfs kapotmaakt.

Spiegel
Het maakproces is vaak een spiegel van hoe je in het dagelijks leven ook met andere projecten omgaat. De patronen die je daarin tegenkomt, kom je ook in andere situaties tegen waar jouw creativiteit een rol speelt.

Jouw emoties en creativiteit
Vanuit de rechter hersenhelft worden creativiteit, conceptueel denken, beeldend vermogen, fantasie, intuïtie en emoties aangestuurd. Als er weinig ruimte is voor deze aspecten, omdat jij er weinig ruimte voor maakt of kunt maken, kunnen jouw hersenhelften niet optimaal samenwerken. Gevoel en creativiteit zijn dan ook nauw verbonden, het ene prikkelen maakt dat het andere ook in beweging komt. Het contact maken met je gevoel maakt dat er meer ruimte komt voor creatieve impulsen én andersom werkt dit ook zo.

Oefening
Door onderstaande oefening kom je in contact met het creatief werken vanuit jouw gevoelskant. In deze oefening doorloop je het proces van begin tot eind en kun je ontdekken waar jij flow ervaart of blokkeert. De oefening geeft je inzicht in thema’s die spelen. Die kun je ontdekken in het proces, maar ook in het eindbeeld.

Duur van de oefening: 60 tot 90 minuten.
Aan de slag

  1. Zorg voor een veilige en ontspannen setting. Kies thuis voor een plek waar je alleen bent en waar je vrij bent om jezelf helemaal ‘uit te leven’. Als er emoties zichtbaar worden tijdens het proces, dan kun je jezelf alle ruimte geven hiervoor.
  2. Kies materiaal waar jij je fijn bij voelt. Misschien heb je behoefte aan een specifieke kleur, aan een hard materiaal of juist aan een vloeibaar medium. Durf je vies te worden? Als je bijvoorbeeld met je handen schildert in plaats van met een kwast, maak je ander soort beelden zichtbaar omdat je zintuiglijk werkt.
  3. Voordat je begint met het creatieve werk, maar je contact met jezelf. Een aardingsmeditatie is een mooie manier om in je lijf te komen en contact te maken met jouw lichaam en emoties. Zet je beide voeten stevig op de grond en geef jezelf toestemming voor alles wat er komt. Hoe is je ademhaling? Observeer kort waar je ademhaling zit, je hoeft hier niks aan te veranderen.
  4. Geef jezelf toestemming om ‘lelijk’ te mogen maken.
  5. Vind je het lastig om te beginnen vanuit het niets? Ga dan eens terug naar wat je voelde tijdens de meditatie. Welk deel van je lichaam vroeg om aandacht? Voelt het daar zacht of hard? Waar doet het je aan denken? Hoe ziet dat eruit?
  6. Probeer vanuit het hier en nu te werken. Als je bezig bent met hoe het eruit moet gaan, dan ligt je aandacht op een eindbeeld in plaats van op het proces. Je beelden worden meer eigen als je jouw beeld als het ware laat ontstaan terwijl je bezig bent.  
  7. Klaar? Hoe is je ademhaling nu? Wat voel je in je lichaam?
  8. Reflectie kan je meer inzicht geven in het maakproces. Hoe was het proces voor je? Waar liep je vast of vond je juist flow? Welke rol speelde oordeel in het maakproces? Waar ervoer je weerstand? Hoe was het voor je om je werk af te hebben?
  9. Je werk zelf als beeld bekijken kan je meer helderheid geven over wat zich in jou roert. Welke kleuren heb je gekozen en wat vind je van die kleuren? Waar heb je met detail gewerkt en waarom? Waar ligt de nadruk op in je werk? Waar herken je dit beeld nog meer van?
  10. Bewaar je werk, schrijf aan de achterkant de datum en eventueel wat inzichten op. Zeker als je dit vaker doet kun je na een aantal maanden zien dat jouw werk veranderd. Het wordt zichtbaar dat jouw gevoelens en emoties in beweging zijn.   

Wil je eens doorpraten over de inzichten die je opgedaan hebt of dit proces onder begeleiding ervaren? Stuur me dan een berichtje en maak een afspraak voor een creatieve ontmoeting.

Het creatieve proces brengt licht

We zitten met elkaar rond de tafel. Drie dames die mijn workshop volgen en ik. Uit alle handen wordt iets anders geschept. Een van de dames is aan de slag gegaan met het druppelen van ecoline. Grote spatten vallen op het natte papier en waaieren zich uit in magisch gekleurde druppels. Een ander is na lang twijfelen met gitzwart krijt gaan werken. Met grote halen krast ze een heel vel vol. Ze is gefocust, alleen haar krijt maakt geluid.

Tijdens het maakproces komen de verhalen op tafel. Wat er speelt op het werk, in relaties, thuis. Waar er gezocht en geworsteld wordt. Ik begrijp de vol gekraste tekening van deze vrouw als er woorden bijkomen. In het samenzijn en creëren ontstaat een ruimte voor gesprekken. De beelden geven als het ware een houvast, ze mógen vertellen. Ze nodigen uit om woorden te zoeken voor dat wat nog niet verwoord is, voor dat wat ontdekt mag worden en mag ontwikkelen.
Ik word nieuwsgierig naar het zwartgekraste, wat vindt zij van die donkerheid?  ‘Ik verlang zo naar kleur’, verzucht ze hunkerend. Als ze even later spetterend met rood werkt zie ik een bepaalde vastberadenheid en ondeugd in haar blik. De vrouw tegenover haar zit nu in stilte een zwarte druppel te tekenen.

Zodra er een kader geschept wordt waarbinnen de creativiteit plaats kan vinden, dan kan zij gaan stromen. Het is geen gevoel dat je moet overkomen. Het is geen moment van goddelijke inspiratie. Creativiteit gaat over ruimte maken, over ‘gewoon’ beginnen, over reageren op wat er opkomt, over er mogen zijn met wat er uit je handen komt.

Het gebruik van jouw authentieke creativiteit zie ik als het aansteken van een kaars in een donkere ruimte. Beelden en ervaringen raken een andere laag dan woorden, ze komen binnen op plekken waar woorden soms niet toereikend zijn. Als je vanuit jouw binnenkant werkt, als je beelden geeft aan thema’s die jou raken, dan schijn je er licht op. Dan haal je het uit het donker en kan het zelf jouw pad verlichten.

Wil je ervaren wat creativiteit voor jou kan betekenen? Tijdens een workshop gaan we hier in een groep mee aan de slag. In de individuele creatieve coaching loop ik naast je en duik je de diepte in om daar het licht te brengen met jouw authentieke creativiteit.
Foto: jonneke.nl

Ik verlang naar eigenwijsheid

Ergens ben ik het altijd al geweest; ietwat eigenwijs. Een aantal weken terug bladerde ik door een fotoalbum en werd geraakt door een foto uit mijn peutertijd. Met een eigenzinnige blik kijk ik de lens in. De openheid in mijn houding is niet gekleurd door aanpassing aan de buitenwereld. Die tweejarige wist daar nog vrij weinig van, die was gewoon zichzelf.

Als ik verder door mijn album blader zie ik de verandering. Waar sommige foto’s me een glimlach ontlokken, maken anderen me verdrietig. Een foto van mijzelf met een frietje in mijn neus oogt eigenwijs, maar de reden erachter is dat niet. Ik weet dat ik mijzelf liet bewegen door het ‘erbij willen horen’ op een feestje. Eigenlijk voelde ik mij meer eigenwijs als ik na schooltijd boeken las over Maya’s en pathologie, maar daar scoor je als tienjarige weinig punten mee bij je leeftijdsgenoten. Als puber vond ik het belangrijker om wél die punten te scoren. De boeken werden ingeruild voor dikke lagen make-up, spijbelen en sigaretten roken.

Eigenwijsheid. Het is nu als een missie voor mij: het terugvinden van mijn authenticiteit. Het ont-dekken van mijn eigen wijsheid. Door het aankijken van de rauwe stukken van mijn leven, door het blijven onderzoeken, voelen, verbeelden en verwoorden kom ik dichterbij wie ik ten diepste ben en vind ik daarin liefde voor mijzelf.

Daar hoort mijn hele verhaal bij. Met aan de ene kant de schoonheid van wat er in de basis al was. De verlangens, het plezier, de liefdevolle momenten die er waren, de vragen die gesteld mochten worden, de creativiteit en de ruimte die daarvoor was. Aan de andere kant is de donkere kant, de rauwheid, de rouw om wat er niet was. De schaduwkant die ik wil insluiten om míjzelf in te kunnen sluiten. In essentie ben ik namelijk mijn hele verhaal, met alles erop en eraan.

Ik ben de Heidi die rookte, spijbelde, graag leest, op zoek is naar avontuur, die af en toe tranen met tuiten huilt en soms niet op een foto lacht, die zingt, vragen stelt, die danst, schildert en schrijft, twijfelt, springt en af en toe angst voelt.

Ik ben benieuwd hoe de tachtigjarige Heidi zal zijn, met haar veelkleurige verhaal waarvan nog zoveel bladzijden beschreven mogen worden. Mijn verlangen is om dan volledig eigenwijs te zijn, in de volle breedte mijzelf omarmend. Wat met me meereist tot die tijd is mijn onuitputtelijke nieuwsgierigheid en drang tot ontwikkelen. Mijn verhaal uitpakken, omarmen en leven is namelijk mijn grootste avontuur, zo word ik meer Ik. Het mooie is dat jij dan ook meer Jij kan zijn. Juist in de verschillen en herkenning tussen ons, groeien onze eigen verhalen. In de ontmoeting vinden we onszelf stukje voor stukje terug.

Foto: jonneke.nl


Blog – Natuurlijk leven

Afgelopen zaterdag was ik bij de zee, ik liep in de branding. Ik voelde de zon op mijn huid, maar ervoer ook dat haar licht veranderd is, de zomer loopt op haar einde. Het seizoen, wanneer we meer naar buiten gericht zijn met onze energie, gaat over naar een periode die meer op binnen gericht is.

Wat ik interessant vind is dat ik merk dat het leven ook zo cyclisch geleefd wil worden. Van binnen, naar buiten. Soms gaan we ver naar buiten of naar binnen met onze activiteiten en bewegingen, soms zelf ’te’. Stromend als een zee, onderhevig aan het tij. Altijd zoekend om die balans te vinden die klopt voor mij op dit moment, bij mijn behoeften, mijn talenten, bij mijn verlangens en dingen die nog ontdekt willen worden. Zoals de zomer uitnodigt om te leven en bloeien, zo roepen de herfst en winter op tot oogst en loslaten, tot bezinning en reflectie.

In de herfst keert de natuur naar binnen. Onder de grond wortelt ze verder, voedt de natuur zich. Ogenschijnlijk verstilt alles, maar juist in die stilte ontstaat de kracht om opnieuw te leven in het voorjaar. Altijd wetend dat er weer bloei zal komen en dat die belofte juist ook in het afsterven ligt. De belofte dat er na eb weer vloed komt. Dat juist in het voluit beleven van alle uitersten, het mens-zijn gevonden en omarmt wordt.

De maatschappij houdt graag de vaart in het leven. Een mannelijke voortstuwende beweging. En dan bedoel ik mannelijk niet als typisch voor de man, maar meer als de krachtige beweging die gefocust vooruit wil. Het vrouwelijke, dat naar binnen gericht is, maar tegelijk een scheppingskracht bezit, dat is waar de komende seizoenen toe uitnodigen. In de winter ontstaan de ideeën voor het voorjaar. De natuur laat het zo mooi zien.

Ik heb de soms de neiging om de stilstand te bevechten, maar soms ook om de beweging te bevechten. Het leven blijft uitnodigen tot overgave aan de seizoenen, ook aan die van het leven. De natuur roept nu op om meer naar binnen te keren, de dagen worden langzaam steeds korter. We mogen wat meer naar binnen gaan. Wortelen, verstevigen, voelen, voeden, aarden. We hoeven niet altijd keihard en zichtbaar vooruit, niet met ons bedrijf, maar ook niet in onze ontwikkeling. Voor alles is een tijd.

Het is een kunst om vanuit jouw binnenwereld jezelf af te stemmen op de buitenwereld. Om je tempo niet te laten bepalen door de maatschappij, als die ten koste gaat van jouw lijf en ‘zijn’. Om jouw grenzen en emoties te voelen. En soms moet je daarvoor te ver naar de ene kant, om de andere kant in jezelf te (her)ontdekken. Ik vind het prachtig dat de natuur mij dit al voordoet, dat anderen mij dit voordoen door juist zo anders te doen en zijn dan ik.

Door het nieuwsgierige contact met die ander ontdekken we die uitersten ook in onszelf. Het licht en het donker. De zomer en de winter. Het bewegen en het wachten. Het bloeien, afsterven en weer bloeien. Elk moment nieuw en tóch zo natuurlijk en vertrouwd.

Momenteel ben ik wat meer bezig met klei. Ontdekken hoe het materiaal werkt, wat ik maken wil zonder oordeel en eisen. Op de foto zie je wat van het proces.

Altijd lente in je ziel

Ik sluit mijn ogen en leun achterover tegen de rugleuning van het houten bankje. De zon voelt warm op mijn huid. Om mij heen klinkt vrolijk gegil van kinderen op de trampoline en het gezang van een vroege merel. Mijn hart maakt een vreugdesprongetje. De winter is voorbij. Eindelijk.

De winter is gevoelsmatig zo anders. De donkere dagen zorgen ervoor dat je minder vitamine D aanmaakt. Je lichaam moet harder werken, want het moet zich warm houden. En waar we eigenlijk met de hoeveelheid daglicht mee zouden moeten leven, dus vroeg naar bed gaan, blijven we vaak juist te lang op doordat we nog van alles moeten. De winter is voor velen een periode waarin ze zich veel vermoeider voelen dan in andere seizoenen.

Voor mij geldt dat in elk geval. Hoewel ik enorm kan genieten van het cocoonen in de winter en het ‘huismussen’, ben ik toch elk jaar weer verrukt als het voorjaar zich aandient. Alles voelt open, nieuw en mogelijk. Mijn ruimte wordt letterlijk groter als ik meer buiten kan zijn.

Die extra ruimte is precies wat ik proef, daar op dat bankje in de zon. Iedereen geniet zichtbaar. De kinderen spelen ineens makkelijker, anders en een heel stuk creatiever. Mensen wandelen meer en zijn vriendelijker tegen elkaar op straat.

De zon brengt ons zoveel.

Terwijl ik een slokje van mijn koele witte wijntje drink, denk ik aan de 40 dagenperiode: de tijd waarin we nu zitten en toeleven naar het Paasfeest. In het verleden ben ik daar een aantal keren bewust mee bezig geweest. Het ene jaar las ik een leesplan, een ander jaar vastte ik op het gebied van social media. Vorig jaar nam ik elke dag een moment van stilte speciaal voor God. Deze keer ben ik niet met iets gestart. Had ik dat wel moeten doen?

Dan wordt me ineens duidelijk dat dit precies is waar het Paasfeest om draait. Voor Jezus’ offer was het winter. Zijn opstanding leidde ertoe dat het lente kon worden in onze harten. Hij zorgde ervoor dat we ruimte hebben, dat we blijdschap kunnen uitdelen. Hij maakte alles nieuw. Dankzij Hem kan het áltijd lente zijn voor onze ziel. Wow.

De kinderen dartelen blij om me heen. ‘Mogen we met water spelen?’, vragen ze uitgelaten. Het is nog maar zestien graden, maar prima. ‘Ik wil dat het altijd lekker weer is’, roept mijn zoon enthousiast. Ja, dat wil ik ook. En Jezus ook.

De snoeischaar in mijn agenda

Op mijn knieën zit ik aan de rand van de border in onze tuin, schep en emmer in de aanslag. Het is lang geleden dat ik iets aan het onkruid heb gedaan en ook aan het inperken van de vaste planten. Dat is overigens vrij duidelijk. Bodembedekkers groeien en klitten in elkaar. Her en der steken plantjes uit die zeker in de categorie onkruid vallen. Nu ik aan de slag ga om de tuin winterklaar te maken, kom ik erachter dat ik in de zomer wel wat meer onderhoud had kunnen doen. Het doet me denken aan mijn agenda.

Toen er nog strenge coronamaatregelen waren, vond ik het eigenlijk best fijn dat mijn planning wat minder vol was. Minder sociale verplichtingen, minder afspraken, projecten en items op mijn to-do-lijstje. Het gaf een bepaalde rust dat ik niet allerlei cadeautjes hoefde te regelen voor verjaardagen, dat sommige vergaderingen of afspraken simpelweg uitvielen en dat ik daardoor minder hoefde af te wegen wat ik wel én niet wilde.

Nu voelt mijn agenda toch weer vol. Langzaam maar zeker zijn er steeds meer nieuwe dingen bijgekomen, omdat ik er ‘ja’ tegen gezegd heb. Net als in mijn tuin zijn er allerlei dingen gegroeid en te groot geworden. Gisteren hakte dat besef er ineens in. Ik bekeek mijn maandplanning en een gevoel van spanning overviel me. Het is niet dat er niks leuks bij staat, het is gewoon too much. Te weinig rustmomenten.

Met mijn schep steek ik een stuk van de irissen af en maak er wat ruimte omheen, zodat de vrouwenmantel er niet tegenaan komt, hij genoeg groeiruimte heeft en het blad niet in de verdrukking komt. Ik mik de wortels in mijn emmer, bij het onkruid. Ineens realiseer ik me dat ik mijn agenda ook zo moet behandelen.

Afsteken die handel. Ruimte maken.

’s Avonds, als de kinderen op één oor liggen, pak ik er een groot vel bij en schrijf al mijn activiteiten erop. Verplichte taken, leuke afspraken en dingen die ik graag doe, maar veel te weinig. Met markeerstiften kleur ik in wat moet en waar ik graag tijd voor maak. Er blijven een paar dingen over.

Dingen die ik toegezegd heb, die me ook energie zouden geven als ik er genoeg tijd voor had. Maar net als in de tuin moet je soms keuzes maken. Ik vind irissen ook mooie bloemen net als de vrouwenmantel, maar als ik alles laat gaan dan komt niets tot zijn recht.

Het kiezen geeft al rust, maar nu moet ik nog de daad bij het woord voegen. De volgende dag meld ik me af voor een kring waar ik aan deel zou nemen, stop ik met een schrijfproject en geniet ik met een kopje koffie van de laatste najaarszon in mijn tuin. Ik weet dat ik over een tijd weer zal moeten snoeien en afsteken, omdat er dan weer te veel gegroeid is. Net zoals ik dat in mijn agenda moet blijven doen. Die balans in mijn activiteiten zal ik vast steeds beter leren behouden. Gelukkig groei ik zelf als tuinman ook.

Ik wil rust.

Ik kijk in de spiegel naar mijn gezicht. De slapeloze nachten zie ik duidelijk terug in de donkere randen onder mijn ogen. De afgelopen nachten waren geen feestje. De jongste is al een paar dagen ziek en de oudste wordt door het babygehuil, ook om de haverklap wakker. Ik heb het gevoel dat ik constant paraat moet staan. Tijd voor mezelf is er niet. Beneden roept mijn kleuter om mijn hulp bij het zoeken van een legoblokje. ‘Ja, ik kom zo’, roep ik terug. Ik wil alleen zijn. Al is het maar om mijn tanden te poetsen. In de rust. 
Nog geen drie tellen later klinkt er gestommel op de trap. ‘Mama, waar zit je?’ Ik onderdruk de neiging om de badkamerdeur op slot te draaien. ‘Mam, kom je nou?’ Mijn zoon komt naast me staan en laat een legoboekje aan me zien. ‘Dit blokje kan ik niet vinden.’ Hij tikt op een plaatje van een grijs blokje. ‘Dan moet je even goed zoeken’, zeg ik kortaf. ‘Nee, jij moet hem zoeken.’ Hij zet zijn handen in zijn zij.

Ik adem diep in en schraap al mijn geduld bij elkaar. Op duidelijke toon leg ik uit dat ik moet wassen en aankleden en dat ik hem kom helpen als ik klaar ben. Dat is niet het antwoord dat hij wil horen. Geïrriteerd kijkt hij me aan. ‘Ik wil het legoblokje hebben, nu kan ik niet verder.’ En ík wil alleen mijn tanden kunnen poetsen. Beneden begint mijn baby die in de box zit te huilen.

Ik wil rust.

Sommige moeders lijken het moederschap allemaal zo makkelijk te doen en dát met een hele kudde kinderen én naast een verantwoordelijke baan. Hun kinderen zien er perfect uit, ze zijn succesvol op hun werk en in het weekend doen ze leuke dingen. Hebben die moeders dan geen behoefte aan rust? Is hun energie eindeloos? In ieder geval heb ik rust, ruimte en tijd voor mezelf nodig. Daarvan krijg ik bakken met energie en dan kan ik een leukere moeder zijn.

Terwijl ik beneden mijn baby troost, denk ik aan de afgelopen dagen. Aan hoe weinig rust ik had. Dat lag niet alleen aan de omstandigheden, maar ook aan mezelf. Op de momenten dat ik kon opladen, ging ik namelijk mijn to-do list afwerken. En nee, daar krijg ik nou niet echt veel energie van. Ik heb niets gedaan waar ík blij van word, realiseer ik me opeens. Zoals lezen, tekenen of in mijn eentje wandelen.

Ik app mijn man of hij me vanmiddag een uurtje ruimte kan geven door op de kinderen te passen. Al snel krijg ik een omhooggestoken duim en een kusje terug. Ik glimlach en voel mijn nekspieren ontspannen. ‘Wil je dan nu het legoblokje zoeken?’, vraagt mijn zoon poeslief als de baby weer in de box zit. ‘Dat is goed. Dan kun je daarna weer even verder bouwen.’

En dan kan ik even mijn tanden poetsen, alleen. Een win-winsituatie noem je dat toch?

Deze blog schreef ik voor Power to the Mama’s.

Slechte moeder

Mijn vijfjarige kijkt me lief aan, met het dekbed tot net onder zijn kin opgetrokken. De oren van zijn knuffelbeer komen er net bovenuit. Het was zo’n dag waarbij ik beter een sticker op mijn voorhoofd had kunnen hebben met ‘ontploffingsgevaar’ erop. Iets met het verkeerde moment van de maand, een kleuter met streken en een deadline. Meerdere keren explodeerde ik vandaag en dat ging gepaard met harder schreeuwen dan ik eigenlijk wilde. ‘Sorry dat ik vandaag zo boos deed, lieverd’, zeg ik terwijl ik hem over zijn witblonde haren aai. Het is al de derde keer dat ik dat zeg vandaag.

Boos worden leidt bij mij meestal tot schuldgevoel. Had ik niet beter anders kunnen doen? Welke moeder schreeuwt er zo? Waarom kan ik niet gewoon rustig reageren? Al gauw geef ik mezelf het label ‘slechte moeder’. Dat geeft me niet bepaald een beter gevoel. Net als herhaaldelijk sorry zeggen dat ook niet doet. Op mijn zoon ben ik helemaal niet boos meer, maar op mezelf wel.

Terwijl ik nog worstel met mijn gevoelens lijkt mijn zoon het allang vergeten. Hij vraagt of ik even bij hem in bed kom kroelen. ‘Weet je’, zeg ik als ik naast hem onder het dekbed kruip: ‘Ook als ik boos ben, houd ik van je. Ik hou altijd van je.’ Hij is even stil en plukt aan mijn oor.

‘En ook van jezelf?’, vraagt hij dan.

Niet doorhebbende wat een grote vraag hij stelt. Die komt binnen. Heel hard binnen. Ik trek hem tegen me aan en fluister: ‘Ook van mezelf’.

Als ik het licht van zijn kamer heb uitgedaan, loop ik wat wiebelig naar de gang toe. Want houd ik echt van mezelf? Hoe ik mezelf behandel is niet bepaald vriendelijk en ik blijf maar hameren op mijn fouten. Ik leer mijn kinderen dat het goed is als we sorry hebben gezegd. Dit lijkt voor iedereen in het huis op te gaan, behalve voor mezelf.

De mensen waar ik van hou krijgen steeds weer een nieuwe kans. Die krijgen mijn lieve woorden, mijn support en mijn vergeving. Mijn man en mijn kinderen mogen vallen, falen en dikke vette fouten maken. Maar ik? Ik geef mezelf een trap na. Of drie.

Later die avond popt ineens de volgende vraag in me op: ben ik echt een slechte moeder? De waarheid is dat ik dat niet ben. Ik houd oneindig veel van mijn gezin. Maar ik ben ook een mens dat fouten maakt, ongesteld is en soms veel te veel tegelijk wil doen. En ondanks alles, ben ik kostbaar in Zijn ogen. ‘Dank U wel dat U alles vergeeft’, zeg ik zachtjes tegen God. En daarmee is het klaar met mijn verwijten. Geen trappen na meer voor mezelf vandaag. Hopelijk lukt het me morgen om wat milder voor mezelf te zijn. Zo niet: een eenmalig sorry alvast.

Deze blog schreef ik voor Power to the Mama’s.

Hamsterwangen, gebed en geloof

‘Dadada’, zegt mijn dochtertje van negen maanden oud. Ze heeft pretlichtjes in haar ogen en lacht breed. Het is net of ik naar een babyfoto van mezelf aan het kijken ben. Hard giechelt ze, ze graait naar een speelgoedje en kijkt me dan weer helder aan. Glimlachend aai ik haar over haar wang. Net zo’n rond hamsterwangetje als ik als baby had.

Terwijl ik naar haar kijk, moet ik denken aan mijn oma. Onlangs overleed ze. Nog geen twee weken voor haar sterven maakten we een foto met vier generaties vrouwen erop. Dat was bijzonder, want moeders met hun dochters op de foto was binnen onze familie alleen maar met ons vieren mogelijk. Het was nóg specialer omdat oma haar achterkleinkind eindelijk kon knuffelen, het kindje waarvoor ze gebeden had vanaf het moment dat ze wist dat ik zwanger was.

Mijn oma stond bekend om haar gebedsleven en grote geloof. Als er iets was, dan ging oma bidden en dat deed ze dagelijks. Elke dag bracht ze al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en alle aanhang voor Gods troon. Dan ging ze iedereen naam voor naam af. Tijdens haar begrafenis werd er gezegd: ‘Er is hier niemand in de zaal waarvoor ze niet gebeden heeft’. Dat raakte me zo en dat doet het nog steeds. Want wat was ze hierin inspirerend. Als zo’n biddende kracht wegvalt, is dat echt een gemis.

Mijn moeder vertelde kort na het overlijden dat oma al jaren bad voor een ongelovige man. Toen zijn moeder op sterven lag, zei ze tegen mijn oma: ‘Als ik er zo meteen niet meer ben, kan ik niet langer bidden dat mijn zoon Jezus leert kennen.’ Mijn oma nam toen het stokje van haar over en bad vervolgens elke dag voor die ongelovige zoon. Iets wat waarschijnlijk niemand anders deed. Maar wie neemt nu het stokje van mijn oma over?

Natuurlijk moesten de spullen van oma uitgezocht worden. Zwartwit foto’s kwamen tevoorschijn, foto’s die nog niemand eerder had gezien. Muf ruikend, maar met uiterste zorg bewaard. Er zaten babyfoto’s bij die zelfs de oorlog overleefd hadden. Samen met mijn moeder keek ik ernaar, al snel ontdekten we gelijkenissen. Want ik lijk op mijn moeder en mijn moeder lijkt op mijn oma. We zagen zelfs wat van mijn dochtertje terug in de oude foto’s. Allemaal hadden we dezelfde hamsterwangetjes.

Niet alleen de gezichtsvorm is doorgegeven. Mijn moeder is ook een bidder. Als er wat is, hoef ik niet om gebed te vragen. Want ik weet dat ze ervoor bidt. Elke dag brengt ze haar kinderen, schoonzoons en kleinkinderen bij God. Zij is nu de biddende kracht in de familie. Wát een nalatenschap van oma. Terwijl ik zo naar mijn dochtertje kijk met haar glimmende oogjes denk ik aan wat ik aan haar doorgeef. Hoe volhardend ben ik in gebed? Hoe wil ik mijn kinderen inspireren? Hoe krachtig is het als ik, net als mijn oma, herinnerd wordt als iemand die biddend klaar stond? Ik besluit het stokje van mijn oma over te nemen. Met gesloten ogen bid ik voor de man waar zij altijd voor bad, dat hij Jezus leert kennen.

Oma had niet veel waardevolle spullen om te erven, maar wat ze wel doorgaf is veel kostbaarder.

Deze blog schreef ik voor Power to the Mama’s.