‘Ik ben niet creatief.’ Afgelopen vrijdag stond ik met mij kunstwerken op een vrouwenevent en deze zin heb ik het meest gehoord uit de mond van vrouwen. Het raakt me, want in dat uitspreken klinkt vaak een verlangen door. Als we ons gesprek dan verder gaan, komt er veelal uit dat ze als kind wel graag dingen maakten en daar enorm van genoten. Een vrouw zei: ‘Ik wil wel heel graag wat maken, maar ik kan het niet.’
Ik geloof dat wij vrouwen ten diepste allemaal creatief zijn. Dat we gemaakt zijn om te scheppen. Creativiteit heeft vele kanten, lagen en uitingsvormen, maar het scheppen in de vorm die klikt, brengt ons vrouwen dichterbij onszelf.
Helaas denken we vaak dat als het niet ‘mooi’ is wat we maken, dat we dan moeten stoppen. Alsof er dan geen recht is op het helende karakter van het creëren. Hierdoor verliezen we de wijsheid van het maakproces, de diepere lagen die we raken als we scheppen vanuit ons hart. Door ‘mooi’ te willen maken, raken we ‘echt” kwijt.
Wanneer we kwaliteit koppelen aan creativiteit gaat het niet meer over een proces, maar over een vaardigheid. Als ik mijn werk beoordeel op schoonheid, dan wordt het ‘kunnen’ een lat. Lelijke tekeningen kunnen de grootste waarheden bevatten voor de ogen die het willen zien. Op Instagram barst het van de prachtigste kunstwerken waar geen verhaal achter zit. Beiden vormen dienen een ander doel. Als ik iets maak voor mijzelf, een werk wat iets betekent voor mij, dan is het waarheid. Dan is het van mij. Het is voor mij van zin.
Als ik iets maak dat zin heeft voor mij, dan kom ik dichterbij mezelf.
Creatief doen is ontdekken, loslaten, voelen, symboliek zien, kapot maken, dansen, schelden, krassen, scheuren, lijmen en koesteren. Het proces van dichterbij mijzelf komen koesteren in plaats van het eindresultaat. Dat is scheppen voor mij, dat is vrouw-zijn.
Foto: jonneke.nl