Ons leven begint in een systeem, waar we regels en afspraken hebben waar we ons aan dienen te houden. Dat systeem is er een waar het gehele gezin, klas of vereniging in moet passen en aan moet voldoen. Het leert ons als kind hoe we het leven moeten leven zonder buiten de groep te vallen en te overleven.
Als we in onze twintiger jaren zijn nodigt het leven ons uit om onszelf te ontdekken en te worden. Het voorste gedeelte van de hersenen, de prefrontale cortex, is dan klaar met groeien. Dit gebied in onze hersenen is onder andere verantwoordelijk voor emotieregulatie en is in staat om via verbindingen met het zoogdierenbrein (het limbisch systeem) patronen en emoties bewust te maken. Het helder krijgen van onze emoties, gedachten, patronen en reacties maakt ons steeds meer in staat om de overlevingsmechanismen die we als kind hebben opgebouwd los te laten. Het stelt ons in staat om dichterbij ons ware zelf te komen, om te worden zoals we bedoeld zijn.
Als we vermijden, controleren, voelen of denken voor een ander, vluchten (in gedachten of uit een situatie), vechten, pleasen, bevriezen, invullen of aannemen dan zitten we niet in een vrije modus waarin ons leven stromen kan. We blokkeren de stroom van Leven, waarin alles mogelijk is en vanuit liefde niet veroordeeld wordt. Als we ons krampachtig vasthouden aan die overlevingsmechanismen dan blijven we in de dood staan en zal ons leven een aaneenschakeling zijn van moeten en van betekenis willen zijn voor dingen die buiten onszelf liggen. We sterven dan langzaam in plaats van dat we tot ontplooiing komen met dat wat als goud in ons verborgen ligt om geopenbaard te worden.
Op onze weg nodigt het Leven ons uit tot overgave. Om stukje bij beetje meer van onze pijnen te voelen, begrijpen en helen. Zodat er steeds meer aan het licht kan komen wat gezien wil worden.
We komen op ons pad van alles tegen, dingen die passen alsof ze maatwerk zijn of juist niet. Van alles mogen en kunnen we leren, hoe het voor ons als persoon wél is of niet. Zo sprokkelen we, als we ons blijven overgeven aan het ontwikkelingsproces, ons eigen verhaal bijeen tot de dag dat we ons aardse leven verlaten.
Overgave stelt ons in staat om buiten patronen te stappen. Het maakt dat we door emoties heen gaan en ze niet veroordelen, maar doorvoelen. Overgave maakt dat we niet passief gaan liggen, maar dat we actief ontvangen wat er in ons is. Het maakt dat we ons actieve verzet tegen het ware leven en Zelf loslaten, dat wat ons aangeleerd is om binnen het hokje te passen zoals het hoort en moet. Onze prefrontale cortex helpt hierbij om nieuw gedrag aan te leren en emoties te reguleren en dragen.
Het overgeven aan het leven vraagt van ons de moed om ons lot onder ogen te zien en ons bewust-zijn te vergroten. De belofte dat we dit kunnen dragen is al in ons lichaam, in ons brein besloten. Het enige wat we nodig hebben is de durf om te vallen, wetende dat we niet te pletter storten ook als het wel zo lijkt. Als we vallen ontdekken we stukje bij beetje meer van ons Zelf, van dat wat gezien en geleefd wil worden. We landen dan eigenlijk steeds meer op aarde in een zachte landing, op de plek waartoe we bestemd zijn. Midden in de stroom van het Leven.