Ergens ben ik het altijd al geweest; ietwat eigenwijs. Een aantal weken terug bladerde ik door een fotoalbum en werd geraakt door een foto uit mijn peutertijd. Met een eigenzinnige blik kijk ik de lens in. De openheid in mijn houding is niet gekleurd door aanpassing aan de buitenwereld. Die tweejarige wist daar nog vrij weinig van, die was gewoon zichzelf.
Als ik verder door mijn album blader zie ik de verandering. Waar sommige foto’s me een glimlach ontlokken, maken anderen me verdrietig. Een foto van mijzelf met een frietje in mijn neus oogt eigenwijs, maar de reden erachter is dat niet. Ik weet dat ik mijzelf liet bewegen door het ‘erbij willen horen’ op een feestje. Eigenlijk voelde ik mij meer eigenwijs als ik na schooltijd boeken las over Maya’s en pathologie, maar daar scoor je als tienjarige weinig punten mee bij je leeftijdsgenoten. Als puber vond ik het belangrijker om wél die punten te scoren. De boeken werden ingeruild voor dikke lagen make-up, spijbelen en sigaretten roken.
Eigenwijsheid. Het is nu als een missie voor mij: het terugvinden van mijn authenticiteit. Het ont-dekken van mijn eigen wijsheid. Door het aankijken van de rauwe stukken van mijn leven, door het blijven onderzoeken, voelen, verbeelden en verwoorden kom ik dichterbij wie ik ten diepste ben en vind ik daarin liefde voor mijzelf.
Daar hoort mijn hele verhaal bij. Met aan de ene kant de schoonheid van wat er in de basis al was. De verlangens, het plezier, de liefdevolle momenten die er waren, de vragen die gesteld mochten worden, de creativiteit en de ruimte die daarvoor was. Aan de andere kant is de donkere kant, de rauwheid, de rouw om wat er niet was. De schaduwkant die ik wil insluiten om míjzelf in te kunnen sluiten. In essentie ben ik namelijk mijn hele verhaal, met alles erop en eraan.
Ik ben de Heidi die rookte, spijbelde, graag leest, op zoek is naar avontuur, die af en toe tranen met tuiten huilt en soms niet op een foto lacht, die zingt, vragen stelt, die danst, schildert en schrijft, twijfelt, springt en af en toe angst voelt.
Ik ben benieuwd hoe de tachtigjarige Heidi zal zijn, met haar veelkleurige verhaal waarvan nog zoveel bladzijden beschreven mogen worden. Mijn verlangen is om dan volledig eigenwijs te zijn, in de volle breedte mijzelf omarmend. Wat met me meereist tot die tijd is mijn onuitputtelijke nieuwsgierigheid en drang tot ontwikkelen. Mijn verhaal uitpakken, omarmen en leven is namelijk mijn grootste avontuur, zo word ik meer Ik. Het mooie is dat jij dan ook meer Jij kan zijn. Juist in de verschillen en herkenning tussen ons, groeien onze eigen verhalen. In de ontmoeting vinden we onszelf stukje voor stukje terug.
Foto: jonneke.nl
