Afgelopen zaterdag was ik bij de zee, ik liep in de branding. Ik voelde de zon op mijn huid, maar ervoer ook dat haar licht veranderd is, de zomer loopt op haar einde. Het seizoen, wanneer we meer naar buiten gericht zijn met onze energie, gaat over naar een periode die meer op binnen gericht is.
Wat ik interessant vind is dat ik merk dat het leven ook zo cyclisch geleefd wil worden. Van binnen, naar buiten. Soms gaan we ver naar buiten of naar binnen met onze activiteiten en bewegingen, soms zelf ’te’. Stromend als een zee, onderhevig aan het tij. Altijd zoekend om die balans te vinden die klopt voor mij op dit moment, bij mijn behoeften, mijn talenten, bij mijn verlangens en dingen die nog ontdekt willen worden. Zoals de zomer uitnodigt om te leven en bloeien, zo roepen de herfst en winter op tot oogst en loslaten, tot bezinning en reflectie.
In de herfst keert de natuur naar binnen. Onder de grond wortelt ze verder, voedt de natuur zich. Ogenschijnlijk verstilt alles, maar juist in die stilte ontstaat de kracht om opnieuw te leven in het voorjaar. Altijd wetend dat er weer bloei zal komen en dat die belofte juist ook in het afsterven ligt. De belofte dat er na eb weer vloed komt. Dat juist in het voluit beleven van alle uitersten, het mens-zijn gevonden en omarmt wordt.
De maatschappij houdt graag de vaart in het leven. Een mannelijke voortstuwende beweging. En dan bedoel ik mannelijk niet als typisch voor de man, maar meer als de krachtige beweging die gefocust vooruit wil. Het vrouwelijke, dat naar binnen gericht is, maar tegelijk een scheppingskracht bezit, dat is waar de komende seizoenen toe uitnodigen. In de winter ontstaan de ideeën voor het voorjaar. De natuur laat het zo mooi zien.
Ik heb de soms de neiging om de stilstand te bevechten, maar soms ook om de beweging te bevechten. Het leven blijft uitnodigen tot overgave aan de seizoenen, ook aan die van het leven. De natuur roept nu op om meer naar binnen te keren, de dagen worden langzaam steeds korter. We mogen wat meer naar binnen gaan. Wortelen, verstevigen, voelen, voeden, aarden. We hoeven niet altijd keihard en zichtbaar vooruit, niet met ons bedrijf, maar ook niet in onze ontwikkeling. Voor alles is een tijd.
Het is een kunst om vanuit jouw binnenwereld jezelf af te stemmen op de buitenwereld. Om je tempo niet te laten bepalen door de maatschappij, als die ten koste gaat van jouw lijf en ‘zijn’. Om jouw grenzen en emoties te voelen. En soms moet je daarvoor te ver naar de ene kant, om de andere kant in jezelf te (her)ontdekken. Ik vind het prachtig dat de natuur mij dit al voordoet, dat anderen mij dit voordoen door juist zo anders te doen en zijn dan ik.
Door het nieuwsgierige contact met die ander ontdekken we die uitersten ook in onszelf. Het licht en het donker. De zomer en de winter. Het bewegen en het wachten. Het bloeien, afsterven en weer bloeien. Elk moment nieuw en tóch zo natuurlijk en vertrouwd.
Momenteel ben ik wat meer bezig met klei. Ontdekken hoe het materiaal werkt, wat ik maken wil zonder oordeel en eisen. Op de foto zie je wat van het proces.