Blog

De afgelopen twee weken waren aardig vermoeiend. Eerst werd de baby ziek en daarna volgde de kleuter met een longontsteking. Zelf was ik ook niet fit, maar dat kan ook door de korte nachten komen. Onze baby van zeven maanden oud wilde het liefst op mij slapen, want anders was het huilen in bed. Dan is de keuze snel gemaakt.  
 
Nu iedereen weer beter is, barst ik ineens in huilen uit. ‘Wat is er?’, vraagt mijn man en hij slaat zijn arm om me heen. ‘Ik ben het gewoon allemaal even zat’, breng ik snikkend uit. Het lucht op om even te huilen.  
 
Als ik even later op de bank zit en door mijn Insta scroll, slaat opnieuw de vermoeidheid toe. Een tijdje geleden besloot ik wat minder op mijn socials te kijken. Dat is de afgelopen twee weken faliekant mislukt: op de schaarse momenten die ik voor mezelf had, was ik vaak bezig met wat me  energie kóst. Vooral als ik moe ben, grijp ik vaker naar mijn telefoon. Het oude gedrag sluipt er dan gelijk weer in.  
 
Als ik me bedenk dat mijn telefoongebruik een energieslurper is, kan ik me er makkelijker van loskoppelen. Vastberaden leg ik de telefoon dan buiten handbereik. Maar dat stomme ding blijft mijn aandacht trekken. ‘Ik ga wandelen’, meld ik aan mijn man. ‘Lekker. Dat heb je lang niet gedaan’, is zijn aanmoedigende antwoord. De telefoon gaat mee, maar alleen om mij van muziek te voorzien. Binnen een paar minuten sta ik op het strandje vlakbij mijn huis. Er staat een fris windje, maar het is niet koud. Ik kijk naar de golven die kalm aanspoelen op het zand. In deze rust luister ik naar de worship songs van mijn playlist.  
 
Come to Me I’m all you need 
Come to Me I’m everything 
 
Terwijl ik verder wandel en luister naar de tekst, word ik geraakt door de woorden: ‘Kom naar Mij, Ik ben alles wat je nodig hebt’. Juist in pittige tijden zoek ik mijn rust en energie in dingen die me alles behalve dát geven wat ik nodig heb. Terwijl het voor me klaarstaat, bij Hem. Het enige wat ik moet doen is naar Hem toegaan. 
 
Dat half uur wandelen met God is het beste wat ik de afgelopen twee weken heb gedaan. Als ik thuis kom, heb ik meer energie opgedaan dan ik had gekregen van een dutje. Mijn emmer voelt weer wat meer gevuld, dankzij Gods water. Maar ik realiseer me wel dat die energie spaarzaam is en dat die apps op mijn telefoon gemaakt zijn om mijn aandacht zo lang mogelijk vast te houden. Ze liegen: ‘Come to me, I’m everything.’  
 
Voor mij is dit blijkbaar iets om alert op te zijn als ik moe ben, misschien een soort signaal dat ik rust moet pakken op de juiste manier. Als ik mijn smartphone harder dan God ‘Come to me’ hoor zeggen, dan moet ik er juist zo snel mogelijk van weglopen. En wandelen naar God. Wandelen mét God. En die telefoon? Vooruit, die mag dan alleen mee voor de muziek.

‘Ik wil niet,’ huilt mijn zoontje. Hij moet een coronatest doen omdat hij al dagen ziek is en klinkt als een zeehond uit Pieterburen. Mijn hart breekt als hij huilend uitroept: ‘Ik ben zo bang’. Ik sla mijn armen om hem heen. Ik probeer hem te overtuigen dat het goed is om de test te doen, maar hij weigert pertinent. Ik ben niet van plan hem gedwongen te laten testen, dus zit aardig in de rats. Hoe moet dat dan als hij zonder negatieve test niet naar school mag?

Na een heel lang gesprek waarin ik uitleg waarom het écht nodig is en dat hij bang mag zijn, gaat hij toch overstag. ‘Wat ben jij dapper,’ zeg ik trots als hij de test toch heeft gedaan. ‘Je was bang en hebt het toch gedaan. Dát is dapper zijn.’

Die middag moet ik steeds aan zijn angst voor de test denken. Het heeft indruk op me gemaakt wat een diepe angst kinderen kunnen voelen. Mijn zoontje is inmiddels weer doorgegaan met zijn leven en kijkt hangend op de bank een filmpje. Het raakt me hoe duidelijk hij zei dat hij bang was. Iets wat ik als volwassene verleerd lijk te zijn. Angst voel ik nog regelmatig, zeker in deze coronacrisis. Hoe vaak zeg ik nog in alle eerlijkheid: ‘ik ben bang’?

Want als ik eerlijk ben, maakt deze rare tijd een hoop in me los. Het feit dat we allemaal gewend zijn aan de bizarre maatregelen maakt me bang, dat mijn kleuter niet eens meer weet dat we naar de dierentuin konden gaan, dat mijn baby mij bevreemd aankijkt als ik haar wegbreng met mondkapje op. Ik ben bang dat de wereld vanaf nu altijd anders zal blijven. Kunnen we straks nog wel terug naar ‘het oude normaal’ of blijven er dingen anders? Ik wil dat niet. Maar net als de noodzakelijke test van mijn zoontje is dit niet iets waaraan we ontsnappen kunnen.

Kom op, vermaan ik mezelf. Het komt vast wel weer goed. Maar hoe hard ik die gedachte ook aan mijzelf opdring, het werkt averechts. Mijn hoofd weigert aan te nemen dat angst overbodig is. Totdat ik me realiseer dat ik het verkeerde tegen mezelf zeg. Ik vergeet iets tegen mezelf te zeggen wat ik wél tegen mijn zoontje zeg.

Je mag bang zijn.

Met dat ik dat denk voel ik me wat lichter. Deze tijd haalt voor veel mensen oud zeer naar boven, maakt nieuwe pijn en dat allemaal met veel minder nabijheid. We weten niet hoe lang het duurt, we weten niet hoe alles wordt. We mogen bang zijn tot het voorbij is en we mogen dit ook delen met anderen, want ik geloof dat ik niet de enige ben die dit een angstige tijd vindt.

In Stevig staan in een kwetsbare wereld schrijft Claartje Kruijff:

Het erkennen van kwetsbaarheid en imperfectie kan voor ons een bron van kracht en ontmoeting zijn.

Laten we elkaar ontmoeten (digitaal of coronaproof) in onze kwetsbaarheid. Zodat we tegen elkaar kunnen zeggen: ‘Wat ben jij dapper’. Want dat kunnen we allemaal wel wat vaker gebruiken.

Wie vind jij dapper?

Deze blog is gepubliceerd bij Power to the Mama’s.

Rachel Held Evans, Corrie ten Boom, Rosa Parks. Zomaar een greep namen uit het boek Kijk ons leven! dat ik aan het lezen ben. Het gaat over inspirerende vrouwen die de wereld hebben veranderd. Vrouwen die keihard werkten om licht te schijnen in deze wereld. Op een rustig momentje zit ik op de bank, behaaglijk onder een kleedje met een kop koffie naast me. Mijn baby slaapt, mijn zoontje is op school. Ik lees het ene inspirerende verhaal na de andere.

De ene vrouw wijdde zich volledig aan God en volgde Hem tot aan India, de ander betekende veel in de strijd tegen het racisme en weer een andere vrouw stond op om een groot voorbeeld te zijn op het gebied van feminisme. Het zijn dames die stuk voor stuk leiders waren op een bepaald gebied. Als ik het lees voel ik me trots ook vrouw te zijn, onderdeel te zijn van een groter geheel. Mijn handen gaan jeuken om meer bij te dragen aan Gods Koninkrijk.

Ideeën heb ik genoeg. Schrijven dit, delen dat. Kaartje sturen zus en interesse tonen zo. Het is niet zo dat ik niets doe of dat ik niet weet wat. Ik zou alleen veel meer wíllen doen, maar het ontbreekt me simpelweg aan tijd, zoals de meeste moeders. En dat frustreert me.

Dan lees ik in het boek een citaat van Wilma Vermaat: ‘Mijn voeten hebben Zijn spoor gevolgd’.

Even wordt het stil in mij als deze tekst tot me doordringt. Al deze vrouwen hebben Zijn spoor voor hun leven gevolgd. God stuurt de ene vrouw naar Guatemala, de andere laat hij schijnen in Pakistan, maar ik lees ook over vrouwen die op de tweede plaats lijken te schijnen. Die hun man steunen die een belangrijke functie vervult. En ik?

Ik mag staan op de plaats die Hij mij gegeven heeft, waar ik nú sta. Nu is het seizoen van moederen.

Het stuk op het spoor waar ik nu loop is momenteel druk. Met kinderen, huishouden, werk. Er is simpelweg geen tijd om veel op te pakken. Sommige dingen die ik wil en verlang te doen gaan nu even niet. Maar er komt weer een tijd dat er meer ruimte komt. En in de tussentijd grijp ik aan wat God me aanreikt en wat past op mijn spoor.

Geraakt door dat inzicht blijf ik nog even op de bank hangen. Ik ben nu hier, in deze fase van mijn leven. Dat is op dit moment Zijn plan voor mij en mijn gezin. Nieuwe bloemen groeien op Zijn tijd. Geduldig wachten tot dingen tot bloei kunnen komen, is voor mij wel een dingetje. Maar als ik dat mag doen onder een kleedje met een kopje koffie, dan heb ik niks te klagen.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.
Het boek ‘Kijk ons leven!’ is verkrijgbaar via Wijzijnlume.

Met mijn fiets aan de hand loop ik richting het schoolplein. Voor het coronagedoe mochten we als moeders op het plein wachten, maar nu moeten we buiten het houten schoolhek wachten. Uiteraard op gepaste afstand.

Ik zet mijn fiets neer. Normaal gesproken raak ik altijd aan de praat met andere moeders, maar nu ben ik wat later en sta ik bijna achteraan de rij wachtenden ouders. Dat geeft me een mooi uitzicht op het tafereel dat me normaal gesproken compleet ontgaat.

De schooldeur gaat open. Aan elk van haar gehandschoende handen heeft de juf een kleutertje lopen. Achter haar volgt zich een keurig opgestelde rij van twee kleutertjes, hand in hand. Ik speur de rij af en zie achteraan het gestreepte jasje van mijn zoontje. Zodra de kindjes de moeders in het oog krijgen rennen ze allemaal naar het hek. De kinderen klinken als een kudde blatende schapen. ‘Mama, mama’ klinkt het geroep van alle kinderstemmetjes luid door elkaar, terwijl ze onrustig voor het hek op en neer bewegen. Sommige klimmen zelfs op het hek, zoals mijn eigen lammetje.

Er verschijnt een lach op mijn gezicht.

Het lijkt wel alsof ik de enige ben die hier een enthousiaste kudde schaapjes in ziet en hoort. Moeders en vaders om mij heen zijn druk in gesprek of stoppen snel hun mobiel in hun zak. Later zit ik in de tuin en hoor ik in de verte de schapen van de buren blaten. Ik denk weer terug aan het schoolplein. De afstand die we nu ervaren tussen mensen, in onze relaties en tot anders zo gewone situaties, kan ons ook wat brengen. Door afstand zie je het overzicht en vaak krijg je dan een nieuw inzicht. Je ziet wat belangrijk is of wat misschien al te lang een veel te grote plaats inneemt in je leven.

Misschien herken je het wel en genoot je tijdens de lockdown enorm van de momenten met je gezin die je anders weinig had. Of geniet je juist nu weer extra van je baan nu alle kinderen weer naar school gaan en realiseer je je dat je écht oplaadt van die werkdagen. Wie weet heb je een hobby (her)ontdekt voel je dat je een bepaalde vriendin erg hebt gemist.

Afstand helpt je om het totaalplaatje te zien, het kaf van het koren te scheiden. Het helpt je om te zien welke schapen een belangrijk onderdeel van jouw kudde vormen. Het lijkt me fijn om vaker wat meer achteraan te gaan staan. Zodat ik ontdek wat voor mij belangrijk is en dan bewust daarvoor kan kiezen. Dan brengt de afstand me in elk geval nog iets moois.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.
Foto: Unsplash

Ze was een moeder.
Net als jij en ik.

Vanaf het moment dat ze de eerste beweging in haar buik voelde, wist ze dat ze nooit meer dezelfde zou zijn. Ook al had ze haar kind nog nooit in haar armen gehad.

Vol verwachting zag ze uit naar Zijn komst. Liefdevol legde ze haar hand op haar buik, op de plaats waar Hij met Zijn voet duwde. In het begin waren de schopjes zacht, maar tegen het einde voelde ze Hem steeds sterker worden. Ze had genoten van haar zwangerschap, nog meer omdat ze wist wat het betekende. Zijn komst zou álles veranderen. Alles. Zou Hij nog lang op zich laten wachten?

Eerst moest ze nog honderddertig kilometer lopen naar Bethlehem. Ze werd verslingerd tussen spanning en hoop, de zorgen om de reis stonden in enorm contrast met het Wonder dat in haar groeide.

Zou het onderweg wel goedkomen? Kon ze wel zo lang lopen?

Haar rug deed de laatste weken steeds meer pijn, wandelen en slapen gingen steeds moeilijker. Jozef had nog geprobeerd een ezel te regelen bij iemand uit het dorp zodat ze kon zitten.

Maar eenmaal in Bethlehem dienden de eerste weeën zich aan. Jozef zocht een slaapplek, maar de stad barstte uit zijn voegen van de mensen die samengekomen waren als voor een feest. Alleen in een soort stal in een onderhuis was er plek voor hen. Ze liet zich daar op de grond zakken en barstte in huilen uit. Hoe kon Hij dáár nou geboren worden? De Koning die zijn troon verliet en inruilde voor deze armoedige plek?

Een nieuwe wee nam haar zorgen over, ze pufte totdat hij weer weg-ebde. Langs haar slaap liepen zweetdruppels die Jozef met de punt van zijn mouw steeds wegveegde tot Hij geboren werd.

En daar was Hij eindelijk.

Vol verwachting had ze uitgezien naar Zijn komst en toen Hij in haar armen lag, was alles anders. Het maakte niet meer uit waar ze was en wat iedereen van haar dacht. Dit Kind, dit bijzondere Kind was vol belofte.

Ze was een moeder net als wij, maar kreeg een kind zoals geen ander. Deze Zoon geeft nog steeds leven: Jezus Christus.

Dit kerstverhaal mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.
Illustratie is gemaakt door Bianca van Studio Creakip.

De zon scheen net nog, maar nu pakken donkere wolken zich samen aan de hemel. Met grote passen wandel ik naar huis. Vlak voordat ik thuis ben vallen de eerste druppels al. Ik ga nog sneller lopen. Binnen een mum van tijd veranderen de druppels in dikke spetters. Zodra ik op de mat sta, barst het buiten los. De lucht is diepgrijs, bijna groen. Het lijkt mijn hoofd wel.

De herfst is helemaal niet mijn seizoen. Hoewel ik de verandering in de natuur wel prachtig vind: de bontgekleurde bladeren, de geur daarvan en de paddenstoelen. De kortere dagen vind ik maar niks. Ik ben veel vermoeider dan anders en alles voelt zwaarder, somberder.

Dat mensen in de winter last krijgen van een depressie kan ik heel goed begrijpen. Het gebrek aan licht doet wat met me. Maar dit jaarlijks terugkomende gegeven accepteren bij mezelf? Man, man, wat is dat moeilijk. Liever ga ik gewoon door en voel ik me gewoon zoals ik me in de lichtere maanden voel: energiek.

Na mijn wandeling in de beginnende regen, ga ik lekker voor het raam op een luie stoel zitten. Met een dampende kop thee in mijn hand en een kleedje over mijn benen. De eerdere zon is nergens meer te bekennen, ik heb zelfs een lampje aan moeten doen. De regen druipt troosteloos over de ruiten. Gelukkig was ik net op tijd thuis.

Thuis, denk ik plotseling, dáár gaat het om.

Als de grijze wolken in mijn gedachten zich aandienen en het begint te spetteren, blijf ik dan in die regen staan? Als ik negatief denk, ga ik daar dan mee door? Wanneer ik me moe voel, dender ik dan door? Of als ik ergens geen puf in heb, dwing ik mezelf dan alsnog om dat ene te doen? Meestal blijf ik in die regen staan, terwijl ik beter naar ‘Huis’ kan gaan.

God wil niet dat ik me rot voel. Hij wil ook niet dat ik streng voor mezelf ben. Wat hij wel voor mij wil is liefde. Zelfliefde. Dat ik compassie heb voor mijzelf als ik me somber voel, moe of verdrietig. En toch geef ik mezelf op lastige momenten dat vaak niet. Mag ik het niet voelen. En waarom kan ik hier in vredesnaam gewoon niet beter mee omgaan? Maar als ik het vergelijk met Zijn Woord, dan valt me op dat Hij nooit zoiets zegt over mij. Of over jou. Hij is altijd, altijd, ALTIJD vol liefde en compassie.

Dus ga ik vanaf nu proberen op die momenten naar Huis te gaan. Ik ga Hem opzoeken. Buiten regent het dan misschien, maar als ik bij Hem ben dan is het minder erg. Zijn voorbeeld is goed en dat mag ik naleven. Ik mag positiever zijn, ik mag zijn wie ik ben en voelen wat ik voel. Ook als dat an sich niet zo positief is. Door die compassie worden de wintermaanden misschien lichter en wat warmer. Het is zonder meer een heel stuk beter dan een kop thee en een kleedje. Kun je nagaan  😉.

Deze blog verscheen eerder bij www.powertothemamas.nl.

Met mijn handen vol vlieg ik door de keuken van links naar rechts. Alsof ik als een virtuoos een instrument bespeel. Snel, hak-hak, groenten in de pan. Even roeren in een andere pan. Vuur omhoog, soepel schudden met de wok alsof ik al jaren in een sterrenrestaurant werk. Mijn kokerij laat ik even zijn eigen gang gaan, tafel leegruimen. Hop, hop. Alles op zijn oorspronkelijke plaats en weer roeren in de pan. Het klinkt als een soepel gespeeld nummer, maar niets is minder waar. Het lawaai van de afzuigkap overstemt mijn gedachten en de vaat staat zo ongeveer metershoog te druppen op het aanrecht. Om over mijn knallende koppijn nog maar niet te spreken.

Ondertussen kruipt mijn peuter achter de piano. Wonderkind Mozart speelde op zijn derde al ingewikkelde sonates op zijn klavecimbel, mijn zoon houdt het echter graag bij een vorm die tussen metal en hardcoremuziek in zit. Al rammend mishandelt hij de -onlangs gestemde- piano in al zijn enthousiasme.

‘Een beetje pianissimo’, zegt mijn man tegen onze peuter. Hij kijkt me even gekscherend aan en verklaart zichzelf dan tegen de kleine man. ‘Speel maar wat zachter, dit is niet zo goed voor de piano.’

Na het eten hervat ik het tempo weer. Er is nog genoeg op te ruimen, te regelen en als ik een beetje doorknal kan ik vanavond nog een aflevering van mijn favo serie kijken. Mijn man brengt ondertussen de kleine naar bed en ik poets de keuken. Mijn hoofdpijn is nog steeds aanwezig. Met een golf water spoel ik twee paracetamol weg. Zuchtend kijk ik naar de ravage op de woonkamervloer. Duplo hier, auto’s daar, de halve bank is van zijn kussens ontdaan en er kleeft een half afgekloven koekje aan de salontafel, what a mess. Efficiënt ga ik te werk, alsof ik een etude op de piano speel.

Als mijn man weer beneden komt is de woonkamer keurig aan kant. Het zweet staat nog net niet op mijn voorhoofd. Naast mijn hoofdpijn is er nu ook een lichte duizeligheid bijgekomen.
‘Wow, je hebt alles al opgeruimd’, zegt hij en dan kijkt hij me peilend aan. ‘Gaat het wel? Je ziet helemaal bleek.’
‘Ik weet het niet’, prevel ik, ‘Een beetje lichthoofdig en hoofdpijn.’
‘Ga dan lekker op de bank hangen.’
‘Nee’, ik schud mijn hoofd. ‘Ik moet nog even de was doen en een column schrijven.’
‘Een beetje pianissimo’, zegt mijn man met een glimlach.

Ik geef het niet graag toe, maar: hij heeft gelijk. Pianissimo is een muziekterm die aangeeft dat er een bepaalde passage heel zacht gespeeld moet worden. Iets waar ik nogal slecht in ben. Ik ben meer van de fortissimo, ofwel zeer luid spelen. De overgave die mijn peuter had bij zijn pianospel, met die bevlogenheid leef ik ook. Bij mij is het over het algemeen álles of niks. En dat niks is dan met name omdat de emmer helemaal leeg is en ik alles gegeven heb.

In de muziek is het de balans tussen hard en zacht, toenemend, afnemend en de rustmomenten wat de melodie tot zijn recht laat komen. Het is niet erg om fortissimo te leven en om bevlogen te zijn, zolang er altijd maar weer een moment komt dat je rust zoekt of dat je wat gas terugneemt.

Op zich is het dan wél handig dat je dat tijdig doet en dat je niet, zoals ik, oververmoeid op de bank ligt. Want een rust-teken op het verkeerde moment doet de melodie niet veel goeds.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.

Mijn zoontje zit op de grond te midden van een enorme ravage. Ik was boven om de was op te ruimen en in dat korte moment heeft meneer al zijn speelgoed verspreidt over de woonkamervloer. ‘Wat heb jij nou gedaan?’, vraag ik geërgerd.

Om hem heen staat de halve inhoud van mijn keukenkastjes. Pannen, lepels en plastic bakjes. Boos been ik op hem af. Een scherpe pijn trekt door mijn voet en ik slik een schelwoord in. Ik til mijn voet op en zie de pijnveroorzaker: een stuurse duplogeit met horens.
Met fonkelende ogen kijk ik mijn driejarige aan en zeg woest: ‘Opruimen. Nu.’

Wakker
Die nacht kan ik niet slapen. Ik ga er even uit en ga op de bank liggen. Ik graai achter mijn rug en daar kruist de duplogeit mijn pad voor de tweede keer. Dit keer doet hij me wat minder pijn, gelukkig. Ik zet ‘em op de salontafel naast me en staar naar het plafond. De ene na de andere gedachte raast voorbij. Over werk, regeldingen, relaties en of ik daarin beter mijn best moet doen, opvoeding… Doe ik het wel goed? Zo boos worden omdat je op een mini geit gaat staan, lekker voorbeeld. Wat ben ik voor waardeloze moeder? Pas werd ik ook al zo boos.

Chaos
Ik haal alles uit de kastjes in mijn hoofd. De bak met zorgen, het krat met frustratie en de emmer met zelfverwijt. Wat is dat toch met de nacht? Alles lijkt groter, erger en problematischer en ikzelf lijk incapabeler. Zodra het donker valt, verandert het perspectief op je zorgen. Inmiddels ben ik geen moeder meer die een keer boos is geworden, maar een levensgevaarlijk explosief dat op scherp staat. In mijn hoofd is het een rommel. Alles moet terug de kast in, anders kan ik straks helemaal niet meer slapen.

Dan moet ik ineens denken aan de volgende Bijbeltekst:

Als ik ‘s nachts wakker lig en aan U denk, prijs ik U.

Psalm 63: 8 (Basisbijbel)

Focus
Mijn focus is compleet verkeerd: ik ben wakker, maar denk aan mezelf. Aan dingen waarin ík tekortschiet en problemen die ík op moet lossen. Ik haal net als mijn peuter alle spullen uit de kast en weet niet meer wat ik met al die rommel moet. Als mijn focus op God was geweest, was alles in de kast gebleven. Ik pak de Bijbel erbij en begin te lezen in Psalmen waar God groot gemaakt wordt. Al snel ervaar ik Rust, de nacht mét God is anders dan zonder Hem.

Als ik weer moe begin te worden kruist mijn blik de duplobok weer. Alsof hij zegt: ‘Mens, ga toch terug naar je bed. Vooruit met de geit!’

Als ik weer moe begin te worden kruist mijn blik de duplobok weer. Alsof hij zegt: ‘Mens, ga toch terug naar je bed. Vooruit met de geit!’

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.

“Kijk nou”, zeg ik vol verbazing tegen mijn man. In mijn hand heb ik een manshoge onkruidplant. Hoe kan ik die al die tijd over het oog gezien hebben? Zeker omdat er toch wekelijks onkruid gewied wordt. Hij had zich wel verdekt opgesteld, tussen een struik en een boompje in. Maar toch, eigenlijk had ik hem niet kunnen missen.

Later die dag wandel ik een rondje door mijn woonplaats. De ene tuin staat bomvol onkruid. In de aarde onder een tweetal vaste planten groeien distels, hondsdraf en allerlei andere plantjes die zich graag vermenigvuldigen. In de tuinen waar de vaste beplanting de overhand heeft, zie je nauwelijks onkruid. Er is simpelweg te weinig plaats en licht om op te komen.

Tijdens mijn wandeling moet ik ineens denken aan het verhaal van de zaaier en leerde ik iets nieuws.

Jezus zei: “Een zaaier ging zaaien. Een deel van het zaad viel langs de weg. Het werd door de vogels opgegeten. Een ander deel viel op rotsgrond, waar het niet veel aarde had. Daardoor kwam het zaad snel op. Maar toen de zon opkwam, ging het dood. Het verdroogde doordat het haast geen wortels had. Een ander deel viel tussen de distels. Toen de distels opkwamen, verstikten die het.
Mattheus 13:3-7 Basisbijbel

Een deel van het zaad viel tussen de distels en het zaad kon niet groeien. Omgekeerd is het ook zo. Als je tuin vol staat met hortensia’s, lavendel of vrouwenmantel is er voor het onkruid nauwelijks plek om te groeien. Mooie bodembedekkers zaaien zichzelf uit en maken een beschermend kleed in je tuin, tegen onkruid. Hoe meer ruimte de Heilige Geest krijgt, des te minder plek er is voor zonde om te ontkiemen.

En toch staat er dan ineens een manshoge onkruidplant in je tuin. Iets wat er blijkbaar ingeslopen is en waarvan je dacht dat je het niet meer deed. Want je bent toch al jaren christen en eigenlijk zou je toch beter moeten weten? Dat zelfverwijt ken ik maar al te goed. Ik zou nu toch meer geduld of zelfbeheersing moeten hebben? Maar dat rottige onkruid blijft maar opkomen, ondanks de mooie planten.

Terug naar de enorme onkruidplant uit mijn tuin. Het is een joekel, maar een zacht rukje aan de stengel en hij is er gelijk uit. Zo groot als de plant is, zo klein is het wortelstelsel. Vaste planten daarentegen, wortelen zich diep in de aarde, om daar tijden te blijven staan.

Focus jij je op het onkruid of op het goede in je tuin?

 Lieve vader, help mij om te zien wie ik ben in U, ondanks al mijn fouten. In U ben ik meer dan overwinnaar.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.

Mijn zoontje is beneden terwijl ik boven de was doe. Elly en Rikkert klinken luid over de boxen. Het zijn de liedjes waar ik als kind ook eindeloos naar luisterde. Ik vind het heel waardevol dat ik mijn zoontje deze muziek ook mee kan geven. Vroeger luisterde ik cassettebandjes, nu stream ik de muziek gewoon. We gaan nog wel een béétje met de tijd mee.

“Mama?,” roept mijn driejarige onderaan de trap. “Mag ‘ie nog een keer?”
“Wat bedoel je?,” vraag ik en ik hang over het traphek en kijk naar zijn breeduit lachende gezichtje.
“Ik zegen jou. Ik wil die nog een keer. Mag dat?”
Natuurlijk mag dat. Graag zelfs.

Ik zet het liedje nog een keer aan en wil weer naar boven gaan. Duty calls, die was hangt zichzelf niet op. Maar daar denkt mijn zoon anders over. “Nee, jij moet op de stoel zitten.” Hij gebaart naar waar ik moet gaan zitten en kijkt me poeslief aan. “Wil jij meezingen?”

Hoe kan ik dat verzoek weerstaan? Ik ga zitten en hij nestelt zich op mijn schoot, legt zijn hoofd tegen mijn borst en luistert stilletjes als ik meezing:

‘Ik zegen jou in Jezus’ naam
Hij bewijst Zijn trouw
Ik zegen jou in Jezus’ naam
Hij blijft bij jou’

“Nog een keer,” zegt hij. “Ik vind dit een heel mooi liedje.”
Ik tik op mijn telefoon het liedje nog een keer aan en het pianomuziekje begint weer.
“Nu moet ik op de stoel en dan moet jij bij mij op schoot. Dan ga ik voor jou zingen,” zegt hij vastberaden. Ik glimlach. “Zullen we anders zo blijven zitten?” Mijn gewicht op zijn schootje, dat wil ik hem toch niet aandoen.

Elly en Rikkert beginnen weer te zingen, maar niet alleen. Mijn peutertje doet mee. Hij legt zijn arm op de mijne en zingt loepzuiver: ‘Ik zegen jou in Jezus naam, Hij blijft bij jou.’ De coupletten zijn vals, er missen woorden, maar het zuiver gezongen refrein raakt me recht in mijn hart. Het is met recht een zegenliedje, dat is duidelijk.

Hoe vaak zegenen we onze kinderen, onze geliefden? In de kerk vind ik het altijd een van de fijnste momenten: het zegenmoment vlak voordat de dienst afgelopen is. Zegening is de vraag of God iemand overvloed, voorspoed en gezondheid wil geven. Vanuit ons geloof in Jezus mogen we zelfs de zegen over iemand uitspreken: ‘Ik zegen jou in Jezus’ naam.’ Zijn overvloed is het mooiste wat we de ander mogen geven.

Die mooie woorden mag ik dus best vaker uitspreken over mijn zoontje, maar ook over mijn man, vrienden of anderen die ik liefheb. Van Zijn zegen kun je niet genoeg ontvangen. Ikzelf ook niet. En dat had mijn peuter allang door, vandaar dat hij mij vroeg of ik bij hem op schoot kwam voor het liedje. Alhoewel mijn billen op zijn schootje voor hem dan weer niet zo’n zegen zijn.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.