Bang zijn mag

‘Ik wil niet,’ huilt mijn zoontje. Hij moet een coronatest doen omdat hij al dagen ziek is en klinkt als een zeehond uit Pieterburen. Mijn hart breekt als hij huilend uitroept: ‘Ik ben zo bang’. Ik sla mijn armen om hem heen. Ik probeer hem te overtuigen dat het goed is om de test te doen, maar hij weigert pertinent. Ik ben niet van plan hem gedwongen te laten testen, dus zit aardig in de rats. Hoe moet dat dan als hij zonder negatieve test niet naar school mag?

Na een heel lang gesprek waarin ik uitleg waarom het écht nodig is en dat hij bang mag zijn, gaat hij toch overstag. ‘Wat ben jij dapper,’ zeg ik trots als hij de test toch heeft gedaan. ‘Je was bang en hebt het toch gedaan. Dát is dapper zijn.’

Die middag moet ik steeds aan zijn angst voor de test denken. Het heeft indruk op me gemaakt wat een diepe angst kinderen kunnen voelen. Mijn zoontje is inmiddels weer doorgegaan met zijn leven en kijkt hangend op de bank een filmpje. Het raakt me hoe duidelijk hij zei dat hij bang was. Iets wat ik als volwassene verleerd lijk te zijn. Angst voel ik nog regelmatig, zeker in deze coronacrisis. Hoe vaak zeg ik nog in alle eerlijkheid: ‘ik ben bang’?

Want als ik eerlijk ben, maakt deze rare tijd een hoop in me los. Het feit dat we allemaal gewend zijn aan de bizarre maatregelen maakt me bang, dat mijn kleuter niet eens meer weet dat we naar de dierentuin konden gaan, dat mijn baby mij bevreemd aankijkt als ik haar wegbreng met mondkapje op. Ik ben bang dat de wereld vanaf nu altijd anders zal blijven. Kunnen we straks nog wel terug naar ‘het oude normaal’ of blijven er dingen anders? Ik wil dat niet. Maar net als de noodzakelijke test van mijn zoontje is dit niet iets waaraan we ontsnappen kunnen.

Kom op, vermaan ik mezelf. Het komt vast wel weer goed. Maar hoe hard ik die gedachte ook aan mijzelf opdring, het werkt averechts. Mijn hoofd weigert aan te nemen dat angst overbodig is. Totdat ik me realiseer dat ik het verkeerde tegen mezelf zeg. Ik vergeet iets tegen mezelf te zeggen wat ik wél tegen mijn zoontje zeg.

Je mag bang zijn.

Met dat ik dat denk voel ik me wat lichter. Deze tijd haalt voor veel mensen oud zeer naar boven, maakt nieuwe pijn en dat allemaal met veel minder nabijheid. We weten niet hoe lang het duurt, we weten niet hoe alles wordt. We mogen bang zijn tot het voorbij is en we mogen dit ook delen met anderen, want ik geloof dat ik niet de enige ben die dit een angstige tijd vindt.

In Stevig staan in een kwetsbare wereld schrijft Claartje Kruijff:

Het erkennen van kwetsbaarheid en imperfectie kan voor ons een bron van kracht en ontmoeting zijn.

Laten we elkaar ontmoeten (digitaal of coronaproof) in onze kwetsbaarheid. Zodat we tegen elkaar kunnen zeggen: ‘Wat ben jij dapper’. Want dat kunnen we allemaal wel wat vaker gebruiken.

Wie vind jij dapper?

Deze blog is gepubliceerd bij Power to the Mama’s.

Vorige blog Volgende blog