Lang ben ik de stem van mijn ziel en lijf kwijt geweest. Mijn manier van door het leven gaan gebeurde vanuit mijn hoofd, nadenkend en analyserend. Met mijn lijf had ik nauwelijks contact. Ik was vaak ziek. Mijn lichaam liet me merken dat het van binnen niet goed ging. Ik begreep de signalen van mijn lijf eigenlijk niet en probeerde deze ook opgelost te krijgen door allerlei dingen te proberen. Ik voelde boosheid door, mijn klachten moesten weg. Achteraf gezien was ik compleet afgesneden van mijn eigen ‘zijn’. Mijn lichaam was meer een vervoersmiddel dan een de plek waar mijn ziel in mocht wonen en zij zich doorheen mocht uiten.
Voorouders
Mijn ziel uitte zich vooral in mijn ziek-zijn, in herhaaldelijk depressief worden. Ik probeerde me daar een weg uit te banen door in oplossingen te denken. Met al dat denken ging ik weg bij wat mijn lijf eigenlijk vroeg: horen. Horen zit nog voor luisteren naar het lichaam. We zijn in onze controlerende maatschappij de kunst van het horen vergeten. Dat is niet vreemd met het intergenerationeel trauma waar wij als bevolking mee kampen. In de oorlog kon het lichaam niet gehoord worden, er was overleving. Na de oorlog bleef de overleving en moest het land weer opgebouwd worden. Onze voorouders hebben ‘het horen’ niet kunnen voorleven. Zij konden zichzelf niet meer horen.
Verstilling
Het horen van je lichaam is een stilte bezigheid. Het vraagt om in de eerste plaats stil te worden in plaats van oplossingen bedenken. Met oplossen beweeg je alweer weg van het lichaam, terug het hoofd in. Mijn ervaring is dat het eerst stil worden ontzettend spannend kan zijn. Dat proces vraagt om zorg. Zorg is in mijn ogen: compassie hebben met en geduld hebben naar jezelf. Compassie zit in de manier waarop je tegen jezelf spreekt tijdens het verstillen. Het begrip dat je naar jezelf toont als het verstillen en de overgave daaraan je moeite kosten.
Angst
In mijn praktijk werk ik ook regelmatig met oefeningen om te verstillen en contact te maken met het lichaam. Wat ik zie is dat er in elk proces van innerlijke groei een periode van verstilling nodig is en dat het proces van overgave daaraan moeilijk kan zijn. Een van de redenen daarvan is dat het spannend kan zijn wat er komt tijdens de stilte. Die angst herken ik ook uit mijn eigen leven. Er kunnen herinneringen naar boven komen die je als confronterend ervaart of je kunt je gevoelens gewaarworden in je lichaam die je spannend vindt.
Taal geven
Het horen van je lichaam kun je het best in verbinding doen. Door gewaarwordingen niet te delen blijft het een hoofdelijke bezigheid. Het kan zijn dat je de boodschappen van je lichaam zelf moeilijk vertaald krijgt of dat je er angst bij voelt. Ik zie en hoor regelmatig van mijn klanten dat ze het moeilijk vinden om te weten welke emoties/gevoelens ze wáár in hun lichaam voelen. Ze lopen bijvoorbeeld al tijdenlang met nekklachten of hoge ademhaling, gebruiken medicatie om de dag door te komen en kunnen de boodschap van die klacht niet vertalen. Hier over praten helpt om wezenlijke en eigenlijke taal te vinden voor de klacht.
Controle
Ik geloof dat de boodschappen van ons lichaam ontzettend belangrijke raadgevers zijn over wat er op zielsniveau speelt. Het laat lijden van de mens als geheel zien. Het lijden dat we als maatschappij zo graag weg willen hebben, wat we proberen op te lossen en vermijden, omdat het ons confronteert met ons mens-zijn en onze sterfelijkheid. Onze controledrang speelt hier een grote belemmerende rol in, denk ik. Door ziekten te beheersen met medicatie, pijnstilling en allerlei behandelingen bewegen we in veel gevallen weg van de eigenlijk zielsroep naar symptoombestrijding. Onze angst om geen controle te hebben haalt ons weg bij ons ‘zijn’ en eigen wijsheid. Waar we vanuit angst reageren, daar reageren we niet vanuit liefde. Stil worden nodigt je uit om de controle los te laten en nieuwsgierig te zijn naar wat er is, om liefde in jouw situatie toe te laten.
