Langzaam vallen de eerste druppels uit de hemel. Na al die hete dagen is de regen meer dan welkom. In plaats van naar binnen te gaan blijf ik buiten zitten. In de regen. Ik voel hoe de druppels mijn warme huid afkoelen. Ik staar omhoog naar de donkere wolk boven me en zuig mijn longen vol. Eindelijk wat verkoeling. De tuin is toe aan regen en ik ook.
In Nederland klagen we massaal als het zo heet is. Voor die benauwde hitte zijn we niet gemaakt. Werken wordt moeilijker, we slapen slechter en alles plakt. Ik klaag net zo hard als de rest. Die hitte is leuk als je niets hoeft te doen, maar anders is het flink onpraktisch. Die droogte is ook niet goed voor de tuin. Als het vroeger ging regenen zei mijn moeder altijd: ‘Wel goed voor het land.’
Ze had gelijk natuurlijk.
Soms verkeer je geestelijk ook in een periode van droogte. Ik wel in ieder geval. Dan blijf ik bidden en roepen naar God, maar dan lijkt het alsof hij mij niet hoort. Zijn antwoord op mijn hulpgeroep blijft uit. Dan is het alsof de zon verterend hard schijnt en mijn land volledig uitdroogt. Dat het zo heet is ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. En dan, ineens, keert Hij alles ten goede. Dan begint het te regenen, te hozen. Op dat moment raakt Hij mij aan en laat me zien welke weg ik moet gaan.
Misschien ken je dat oude liedje wel: Stromen van zegen, komen als plasregens neer. Hij wil zijn zegenregen laten stromen over ons. Vaak als mijn zorgen zijn opgelost, ga ik weer door als vanouds. Er zijn altijd wel weer nieuwe dingen om je zorgen over te maken. Het ene probleem is weg en het volgende dient zich alweer aan. Gods regen verdampt dan alweer snel in de hitte van andere problemen.
Nadat ik in de regen bleef staan hielt de neerslag niet op. Het ging de hele avond door. De volgende ochtend kom ik buiten. Het ruikt perfect, zo’n heerlijke regenlucht. Ik laat mijn vingers langs de bedruppelde blaadjes glijden. Zo’n hoosbui voedt de planten dagenlang, zodat ze rijk kunnen bloeien. Een zegen voor de natuur.
Om de een of andere reden ben ik mijn zegeningen bijna meteen alweer vergeten en blijf ik vaak hangen in het negatieve. Als ik een lekkere maaltijd heb gegeten, denk ik daar tijdens het afruimen van de tafel niet meer aan. Een flinke lachbui met een vriendin wordt al snel ondergesneeuwd door een peuterbui. En de vakantie ben ik al weer vergeten als ik weer aan het werk ga.
Zonde dat het negatieve altijd weer snel de overhand krijgt. Het is alsof wij als mens het liefste focussen om de verterende hitte dan op de regen. Vanaf nu ga ik langer in de hoosbui staan. Genieten van de rijkdom, het kleine geluk, de knipogen van boven. Ik weet zeker dat ‘mijn tuintje’ daarvan ook beter gaat groeien.
Foto: pixabay
No Comments