‘Dit is de allerlaatste keer dat ik naar deze kunstroute kom kijken,’
hij wijst naar zijn rollator. ‘Het gaat niet meer met mijn been, te oud.’
Hij ademt diep in en tilt een spiegelreflexcamera met een flinke lens omhoog. ‘Mag ik je op de foto zetten? Deze laatste keer leg ik alles vast.’
Dit was een van de mooie ontmoetingen die ik gisteren had. Een oudere man die een afscheidsritueel voor zichzelf maakte van de jaarlijkse kunstroute.
Vol dankbaarheid kijk ik terug op de expositie — het was een veelzijdige dag.
Mijn werk raakte aan herkenning, riep vragen op en leidde tot verrassende en diepe gesprekken. Aan de creatieve tafel werd gespeeld en verwonderd.
De hele dag door kwamen mensen in en uit. De galerie aan de overkant telde meer dan 180 bezoekers.
Het was bijzonder om zoveel nieuw werk te laten zien. Ik had een selectie gemaakt van inkttekeningen, keramiek en schilderijen — zo verschillend, en toch in samenhang. De essentie van mijn werk was in alles aanwezig: de echtheid en veelzijdigheid van het leven laten zien.
Een aantal werken vond een nieuwe eigenaar. Dat blijft voor mij een wonderlijk moment: hoe iemand kan voelen: dit beeld raakt mij.
Ik vind het dan ook mooi dat het werk met iemand anders mee mag reizen, verder mag leven.
Ook voel ik weer inspiratie voor nieuw werk. Nieuwsgierig ga ik dat volgen.
