Ik vertaalde deze meditatie van Richard Rohr, van 4 mei 2023, voor mijn eigen onderzoek. Het raakte me dat ons hart en lichaam weten dat we moeten loslaten en ons moeten overgeven om tot diepe transformatie te komen, maar dat onze gedachten ons vaak doen besluiten om te blijven waar we zijn uit angst voor de overgangsfase en voor het niet-weten.
Transities kunnen alleen plaatsvinden als we bereid zijn om los te laten wat ons bekend is, om de wereld die we gecreëerd hebben en de aannames van ‘hoe dingen zijn’ los te laten. Loslaten is de voorloper geboren laren worden We gooien de bagage van sociale verwachtingen weg en we openen ons als een ochtend glorie voor de mogelijkheden van elke nieuwe dag, elk nieuw moment. Zelfs als deze mogelijkheden schaduwachtig en desoriënterend zijn.
Helaas laten wij in het Westen niets los. We houden vast aan onze reputatie en ons materiele bezit lang nadat ze niet meer nodig zijn. We bewaren onze spullen, huren een garagebox, zodat we nog meer spullen kunnen bewaren. Versuft blijven ons vastklampen aan relaties die geen vrucht meer dragen en blijven hangen aan het verleden dat niet meer bestaat. Happend naar adem, wanhopig en verward.
We zeggen dat we los willen laten, in onze maatschappij is loslaten meer een getouwtrek. IJverig beschermen we onze verhalen (waar of niet waar), onze leefstijlen en onze geloofssystemen, totdat ze uit onze zweterige handen getrokken worden. En toch, loslaten is een nodig onderdeel van transformatie.
Loslaten zou zomaar ons enige pad naar herboren-worden kunnen zijn. De waarheid van de zaak is dat we ons vastklampen aan niets. Het ontkleden is al begonnen. Wanneer het ergste gebeurt, dan worden onze verslavende verlangens naar controle en de nutteloosheid van onze verlangens volledig blootgelegd. Als we wijs zijn, dan openen we onze gedachten, onze handen en onze harten, en laten we los.
Hoe dan ook, ik wil je niet misleiden: loslaten heeft consequenties. Uiteindelijk is het streven voorbij: de moeite die je doet om te redden en te herstellen, om iets te zijn of te doen, is voorbij. Het is alsof we ons hebben vastgeklampt aan een bergwand die we zelf gemaakt hebben, een berg van verwachtingen, strevingen en doelen. Wanneer die berg verdwijnt, dan dalen we.
Wanneer we loslaten is het enige wat blijft God liefde en Gods belofte dat we nooit alleen gelaten zullen worden. We laten ons publieke master los en ons najagen van doelen. Soms is een crisis nodig om ons te herinneren dat we niet degene zijn die de controle hebben. Deze ruimte die ik ‘contemplatie’ noem is een plek van breken, afstand en wachten.
Felicia Murrell omschrijft de transitie als volgt:
In de straling van het donker, daar is een proces gaande
Het ontvouwen van mysterie
dingen die woorden niet kunnen uitspreken
een begin naar vrijheid die de gedachtewereld niet kan begrijpen
Maar het lichaam voelt,
en het hart weet:
dit is een overgangsfase
De drempel naar transitie
van dood naar leven
van avond tot ochtend
van een gebaar naar geboorte
Het niet weten is onderdeel van alles.
