Het afgelopen half jaar heb ik een flinke switch gemaakt.
Ik ben zachter geworden en leef veel meer vanuit overgave. Dichterbij ‘wat wil en kan ik nu?’ en ‘ik weet niet wat gebeuren gaat.’
Ik ontdekte op een nieuwe laag dat: wat je aandacht geeft, niet altijd groeit zoals jij dat wil.
Een pijnlijke les, ook letterlijk, mijn buik sprak boekdelen.
En paradoxaal genoeg: juist midden in het toelaten van alles, groeide er iets onverwachts.
Overgave heeft iets mysterieus.
Het is geen moment dat je met alleen je hoofd kunt bereiken.
Mensen die zeggen: je moet het gewoon loslaten, laten het eenvoudiger klinken dan het is.
Je houdt iets namelijk niet voor niets vast, met geklemde knuisten.
Je hoofd kan zeggen dat je die handen moet openen, bijna als een bevel.
Maar als de liefde daarin ontbreekt, grijp je het even later gewoon weer vast.
Ik heb gemerkt: er is veel zelfliefde nodig om echt los te kunnen laten.
Het vraagt om een andere blik. Om zachter spreken tegen jezelf.
Om moed om te kijken waarom je iets vasthoudt. Wat het probeert te beschermen.
Het vraagt liefde om toe te laten dat dingen veranderen.
Dat alles in beweging is.
Ik inclusief.
Extra bijzonder was het kaartje dat ik vorige week kreeg van @sannemariapoet (slide), met de woorden:
“Surrender while I move, embrace what’s new. There’s my Lifeforce.”
Voor mij raakte dat precies de kern.
Want midden in de overgave, dáár is het Leven.
Daar kan iets nieuws ontstaan, wat dat dan ook is.
Overgave is ongrijpbaar.
Als je je ergens écht aan kunt overgeven, kun je je niet meer voorstellen dat je het eerder niet kon.
Het gevoel van verzet of weg willen is dan verdwenen.
En toch is overgave geen machteloosheid.
Want je kiest er — uit liefde — zélf voor om je handen te openen.