Al een paar weken kijk ik uit naar een christelijk event waar ik een ticket voor gescoord heb. Online event, dat natuurlijk wel. Ik heb er ontzettend veel zin in en vind het een heel bijzonder idee dat ik niet de enige ben die gaat kijken. Ik voel me dan verbonden met vele medegelovigen die tegelijk meekijken en meebidden. Ook al zijn we niet echt samen, we zijn ook niet alleen en op hetzelfde moment zijn we verbonden in Hem.

Ik heb een plan voor als het zover is.

Mijn man is weg die avond, maar zodra de kinderen op bed liggen, is het mijn moment. De laptop staat al klaar, als de jongste op bed ligt, kan ik zo meekijken. Helaas. Ze wil niet slapen. Ze weigert haar speen en wrijft met haar knuistje over haar mondje. Voorzichtig tast ik met mijn vingertop over haar tandvlees en dat bevestigt mijn vermoeden: haar eerste tandje komt door.

Het onrustige draaien gaat over in huilen. Ontroostbaar huilen. Een zetpil en een verdovend goedje voor doorkomende tandjes, het mag niet baten. Ze overstrekt zich en krijst. Er zit niets anders op dan haar knuffelen en er te zijn. Tijdens het troosten denk ik aan het online event dat al een tijd bezig is.

Drie uren later komt mijn man eindelijk thuis, precies op het moment dat ze – eindelijk – slaapt en ik de woonkamer weer instap. Mijn gezicht staat op onweer en met een verbeten gezicht klap ik de laptop dicht. Het event is afgelopen. ‘Ik heb er geen minuut van gezien’, mopper ik. ‘Lekker zonde van het geld.’ ‘Kun je het niet terugzien?’, vraagt mijn man.

Dat terugkijken blijkt mogelijk, maar ik heb er niet zo’n zin meer in. Ik had er graag ‘live’ bij willen zijn. Er is in deze periode al helemaal niks waar ik fysiek aan kan deelnemen. Achteraf terugkijken zorgt niet voor hetzelfde gevoel van Gods aanwezigheid en verbondenheid met andere gelovigen als op het moment van uitzenden. Precies dát wat me aansprak is er niet meer.

Als ik de volgende dag mijn vijfjarige zoontje op bed leg, vraagt hij na het bidden: ‘Mama, hoe kan het dat de Here God tegelijk in mijn hartje is en ook bij iemand anders? Dan zijn er toch heel veel Here Gotten?’ Ik glimlach en leg hem uit dat de Here God dat doet door de Heilige Geest. Dat Hij dan altijd en overal tegelijk kan zijn. ‘Wist ik wel’, zegt hij tevreden en hij doet zijn ogen dicht.

Even later landt het bij me. Ik was dan wel niet op het live-moment aanwezig, maar dat is ook helemaal niet nodig. God kan de uitzending alsnog voor mij gebruiken en met Zijn Heilige Geest de ‘live’ gebeden en gesprekken tot vuur brengen. Om met de woorden van mijn kleuter te spreken: ‘Wist ik wel’.

Ik denk dat God dit lieve jongetje maar wát graag wilde gebruiken om me dit te laten realiseren.

Deze blog heb ik geschreven voor Power to the Mama’s.