Met mijn jurk aan loop ik de koude rivier in. De regendruppels vallen zacht om me heen. Ik voel de kou mij in mijn lijf trekken, naar mijn voeten. Op het moment dat ik omlaag zak in het golvende water, voel ik pure overgave. Ik sluit mijn ogen en in alle rust keer ik naar mijn ademhaling. Mijn aanwezigheid.
Voor sommige processen is diepe focus nodig. Ook in je persoonlijke ontwikkeling is het soms nodig om naar binnen te keren. Om daar opnieuw in verbinding te treden met jouw kompas, met wat er écht is. Dat is waar je jouw natuurlijke kracht vindt, jouw essentie.
Ik zie het als een pulserende beweging, het naar binnen keren en naar buiten gaan. Er zijn periodes waarin je vol naar buiten gaat, maar de beweging naar binnen dient zich vanzelf ook weer aan. En is broodnodig.
In het naar binnen gaan ont-moet je jezelf. Waar het ‘moeten’ van iets afgepeld wordt, waar je mildheid aan jezelf geeft en nieuwe ruimte vindt. Vernieuwd ga je daarmee weer naar buiten. Jouw nieuwe ontdekkingen, jouw goud neem je mee om te delen met anderen. Om jezelf te delen op jouw eigen creatieve manier.
Dat het tijd is om naar binnen te keren kun je merken aan een blijven gevoel van onrust of bij een wirwar aan emoties. Als je veel analyseert en het leven voelt als hard duwen of trekken. Wanneer je regelmatig last van je nek, schouders of rug hebt, kan het zijn dat je lichaam het ook aangeeft.
Het kan als weerstand voelen om toe te mogen geven aan jezelf: ik mag het (weer) anders gaan doen én ik weet nog niet hoe. Het ‘hoe’ kun je gaan ontdekken en hoef je niet alleen te doen. Er zijn vrouwen die je zijn voorgegaan, die het stukje gelopen hebben dat jij nu mag gaan.
Na in het water geweest te zijn loop ik de rivier weer uit. Ik heb het niet koud, integendeel zelfs. Ik voel mijn hele lijf vol in leven en ik ben aanwezig. Dat neem ik mee. Mijn goud uit de rivier.
Waarin voel jij moeten? Waarin verlang jij mildheid van jezelf?
Foto door Jonneke Oskam. Ze legde dit bijzondere moment vast.
