Uit de categorie

Rituelen

Binnen wordt buiten

Een aantal jaren geleden deed ik een ritueel met fotograaf Jonneke. Het was een bijzonder moment, een eigen ritueel waarin ik, terwijl er foto’s van mij werden gemaakt, met een kwast kleur aanbracht op mijn gezicht. Ik koos intuïtief de tinten die me op dat moment aanspraken.

De beweging van expressie

Dat ritueel ging voor mij over beweging. Over de beweging van expressie geven, van zichtbaar worden. Terwijl ik strepen op mijn gezicht schilderde, maakte ik letterlijk zichtbaar wat van binnen leefde. De verf, de kleuren, de verfstreken brachten mijn innerlijke wereld naar buiten.

Het ging over de kloppendheid tussen binnen en buiten. Dat wie ik van binnen ben, ook buiten mij zichtbaar is. Dat er harmonie ontstaat tussen innerlijke beleving en uiterlijke verschijning.

De taal van binnen

Zelfexpressie gaat voor mij precies daarover. Over het zichtbaar maken van wat er van binnen is. Over taal geven aan wat we meemaken, ontdekken en begrijpen.
En met ‘taal’ bedoel ik niet alleen woorden, maar iedere vorm waarin iets van onszelf voelbaar wordt: beweging, kleur, klank, ritueel.

Hoe geven we vorm aan onze wijsheid, aan onze bezieling, aan onze passie?
En durven we ook de donkere kanten te tonen, niet alleen het licht?

Trouw aan je eigen vorm

Voor mij is zelfexpressie het tonen van het leven in zijn volheid. Van mijn leven in zijn volheid.
Het vraagt om trouw te zijn aan mijn eigen geluid, mijn eigen manier van vormgeven.
Niet alles hoeft gedeeld te worden, misschien pas later als de tijd rijp is. Niet elke les hoeft een podium te vinden. Sommige ervaringen willen alleen maar doorleefd en in vorm gebracht worden, als ankering voor mijzelf.

Bekrachtiging van binnenuit

Want dat is misschien wel de essentie: zelfexpressie doe je voor jezelf.
Wat we maken, spreken of creëren, bekrachtigt ons.
Het herinnert ons aan wie we zijn.

Ik hoor het ook vaak van anderen: dat ze iets delen over hun expertise en daarna zeggen: “ik vertel het eigenlijk ook voor mezelf.” En dat herken ik.
De dingen die we delen of maken, voeden ons eigen pad. Ze brengen onze binnenwereld in beweging. En soms raakt dat ook een ander, is een ander geholpen met die authentieke expressie. Win-win is dat dan.

Zichtbaar zijn naar buiten begint bij aandacht voor wat er vanbinnen is.
Zo binnen, zo buiten.

Aanwezig

Met mijn jurk aan loop ik de koude rivier in. De regendruppels vallen zacht om me heen. Ik voel de kou mij in mijn lijf trekken, naar mijn voeten. Op het moment dat ik omlaag zak in het golvende water, voel ik pure overgave. Ik sluit mijn ogen en in alle rust keer ik naar mijn ademhaling. Mijn aanwezigheid.

Voor sommige processen is diepe focus nodig. Ook in je persoonlijke ontwikkeling is het soms nodig om naar binnen te keren. Om daar opnieuw in verbinding te treden met jouw kompas, met wat er écht is. Dat is waar je jouw natuurlijke kracht vindt, jouw essentie.

Ik zie het als een pulserende beweging, het naar binnen keren en naar buiten gaan. Er zijn periodes waarin je vol naar buiten gaat, maar de beweging naar binnen dient zich vanzelf ook weer aan. En is broodnodig.

In het naar binnen gaan ont-moet je jezelf. Waar het ‘moeten’ van iets afgepeld wordt, waar je mildheid aan jezelf geeft en nieuwe ruimte vindt. Vernieuwd ga je daarmee weer naar buiten. Jouw nieuwe ontdekkingen, jouw goud neem je mee om te delen met anderen. Om jezelf te delen op jouw eigen creatieve manier.

Dat het tijd is om naar binnen te keren kun je merken aan een blijven gevoel van onrust of bij een wirwar aan emoties. Als je veel analyseert en het leven voelt als hard duwen of trekken. Wanneer je regelmatig last van je nek, schouders of rug hebt, kan het zijn dat je lichaam het ook aangeeft.

Het kan als weerstand voelen om toe te mogen geven aan jezelf: ik mag het (weer) anders gaan doen én ik weet nog niet hoe. Het ‘hoe’ kun je gaan ontdekken en hoef je niet alleen te doen. Er zijn vrouwen die je zijn voorgegaan, die het stukje gelopen hebben dat jij nu mag gaan.

Na in het water geweest te zijn loop ik de rivier weer uit. Ik heb het niet koud, integendeel zelfs. Ik voel mijn hele lijf vol in leven en ik ben aanwezig. Dat neem ik mee. Mijn goud uit de rivier.

Waarin voel jij moeten? Waarin verlang jij mildheid van jezelf?

Foto door Jonneke Oskam. Ze legde dit bijzondere moment vast.

Photoshoot – Ik ben kunst

Om stappen in mijn persoonlijke ontwikkeling erkenning te geven, was het tijd voor een ritueel. Na een periode waarin ik veel ontdekkingen over mijzelf heb gedaan, heb ik mijzelf letterlijk ‘kleur’ gegeven.

Samen met fotograaf Jonneke heb ik dit vormgegeven in de Ritmeesterfabriek in Veenendaal. Wat voorzichtig en onwennig zette ik de eerste streep verf op mijn gezicht. Elke streep gaf mij een nieuw gevoel, ik ging rechterop staan, lachen, schateren. Ik bewonderde mijzelf, als mens. Als kunstwerk.

Ik zag mijzelf voor het eerst met kleur. (Lees verder onder de foto)

Stap
Dit was een stap. Om hier te komen én om dit te doen, het vroeg om moed. Het mooie aan zo’n stap als deze, is dat het je iets nieuws laat ervaren en zien. Mijzelf zo zien, maakt dat ik me niet meer wil verstoppen. Ik geloof dat we bedoeld zijn om onszelf te laten zien, met onze kleuren. Dit creatieve proces is een symbool dat me herinnert aan mijn authenticiteit, aan mijn veelkleurigheid.

Andere blik
‘Ik zag een blik in jouw ogen die ik nooit eerder gezien had’, zei Jonneke vol verwondering na de shoot. Ze kent me al wat langer, maar deze Heidi was nieuw voor haar. En dat herken ik, ik voelde iets wat ik nog niet eerder gevoeld had; alsof mijn ogen opnieuw open gingen voor mijzelf. Lees hier hoe Jonneke de photoshoot beleefd heeft.

Wil je dit nou ook ervaren? Jonneke en ik zijn bezig met een creatieve samenwerking, om jou ook jouw kleuren te laten beleven én dit proces op beeld vast te leggen. Volg mij via Instagram om op de hoogte te blijven.