Alles is mogelijk

“Oh,” roep ik verrukt uit. “Wat een tof ding.”

We zijn bij een nogal bekende woonwinkel (met blauw-geel logo) en ik laat een mooi vormgegeven zandloper aan mijn man zien. Met een tevreden glimlach leg ik het hebbeding in de kar. Ik heb een zwak voor zulk soort kekke dingen. Thuisgekomen blijkt mijn zoontje ook een fascinatie voor de zandloper met gouden zand te hebben.

Ik draai de zandloper om. Het gouden zand stroomt door de smalle opening naar beneden en maakt een rustgevend ruisend geluid.
“Is dat een soort waterval?”, vraagt mijn tweejarige. Hij strekt zijn vinger uit.
“Niet aanraken,” is mijn eerste reactie en dan denk ik pas goed over zijn vraag na. Ik glimlach. Is dat een soort waterval? Wat een creativiteit. Geweldig. “Ja,” antwoord ik. “Het lijkt er wel een beetje op. Zullen we de zandloper zo nog een keer omdraaien?”
In stilte kijken en luisteren we samen naar het zand.

Onlangs zag hij tijdens het autorijden een ‘groot paars ei’. De hele rit heeft hij het over dat ‘ei’ gehad. In vlekken chocoladepasta ziet hij ambulances. Mét sirene, benadrukt hij dan altijd. Papa’s auto zit onder de poep. Net als de meeste molens. Ook kwam hij pas aanzetten met een bruin, ondefinieerbaar stukje, en vroeg: “Is dit soort geroosterde kak?” Echt gebeurd.

Ik kan enorm genieten van zulk soort opmerkingen. Prachtig hoe kinderen onbevooroordeeld naar de wereld kijken. Ergens in het opgroeien verliezen wij die onbevangenheid en beginnen wij te oordelen over hoe dingen horen te zijn en gaan. Kinderen zijn nog niet gekleurd, hebben nog geen filter: alles is mogelijk. Zandlopers zijn watervallen. Op een kleurplaat kun je de lucht alle kleuren geven die je wilt. Poepgrapjes zijn leuk. Melk kun je ook met een lepel drinken. Een gebouw is een paars ei. Op je boterham zit een ambulance en een emmer zand kun je ook over je hoofd leegkiepen.

De zandloper staat nu naast mijn laptop. Op mijn vaste schrijfplek. Als een reminder dat alles mogelijk is. Ik bepaal waarop ik focus, wat ik doe, wat ik denk en wat ik doorgeef. Ik bepaal hoe ik oordeel. Net als een kind mag ik, als volwassene, onbevangen en puur kijken naar het leven, naar anderen. Niet alles is wat het lijkt en andersom.

Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.