“Mama, mama, mama, mama, mama,” roept mijn zoontje van twee. Over het terras komt hij naar mij toe gerend.
“Wat is er?”
“Mama, mama, kijk gevallen,” hij wijst naar zijn knie waar een minuscuul rood plekje zit. “Mama kusje.”
Ik geef een pakkerd op zijn uitgestrekte been. Vrolijk hobbelt hij weer over het terras naar zijn fiets.
Glimlachend open ik mijn boek en lees verder waar ik gebleven was.
Snelle voetstapjes komen in mijn richting.
“Mama, mama, mama,” hij duwt het boek in mijn handen opzij en trekt een gekke bek. “Mama, knuffelen, kom.”
Mama is het meest gesproken of geroepen woord in ons huis. Meestal gevolgd door een vraag of door een opmerking. Soms verwerkt in een krijs om aandacht. Het is mama voor en mama na.
Ik vind het een ware inspiratie als ik ziet hoe mijn zoontje blindelings vertrouwt op mij en zijn vader. Bij papa en mama is het veilig als je bang bent, ze helpen als iets niet lukt en hun liefde is groot. Papa en mama weten alles. Geen wonder dat hij zo graag mama roept.
Maar kleine kindjes worden groot. Pubers roepen niet zo graag om mama, niet zo stoer. Zolang ze nog thuis wonen heb je nog enigszins zicht en controle op wat ze doen. Vroeg of laat verlaten ze toch het nest. Op kamers, trouwen, misschien wel samenwonen of emigreren, dan begint het grote loslaten. Hier duurt dat nog een tijdje, maar in de tussentijd proberen we onze zoon voor te bereiden op het leven. Een leven waarin God –hopelijk- op nummer 1 staat. We lezen Bijbel, bidden, zingen, kerken en leven zo goed we kunnen het geloof voor.
Als mijn zoontje ooit het huis uitgaat, hoop ik dat hij nog steeds zijn moeder weet te vinden als hem iets dwars zit. Dat hij weet dat hij altijd welkom is, no matter what. Maar bovenal hoop ik dat hij bij alles wat hem dwars zit Papa zegt. Dat hij zijn Vader in zijn dagelijks leven betrekt, zoals hij nu mijn hulp zoekt.
Aan Hem vertrouw ik mijn zoon volledig toe. In die innige band met God wil ik zelf ook steeds meer groeien. Niet alleen in de diepe dalen of de hoogtepunten. Ook op de kleinere momenten dat ik verdriet heb of blij ben, wil ik dat hij de eerste is waar ik naartoe ga om te vertellen wat er speelt. Zijn liefde voor ons is eindeloos groot, bij Hem is het veilig.
Kom tot de Vader. (Opwekking 599)
Foto: Unsplash
Deze blog mocht ik schrijven voor Power to the Mama’s.
No Comments