Een aantal jaar geleden ontdekte ik van mezelf dat ik in de baarmoeder niet alleen ben geweest, maar deel van een tweeling, waarvan de ander het niet gehaald heeft. Ik had in de jaren daarvoor al heel wat aan mijn ontwikkeling gedaan door therapieën te volgen, maar toch lukt het leven aangaan mij niet. Ik was vaak ziek, ervoer onverklaarbare angst en depressieve gevoelens, dit speelde al zolang ik mij kan herinneren. Nooit kreeg ik duidelijk wat daaraan nou precies ten grondslag lag. Mijn uiterlijke leven leek namelijk niet zo ingewikkeld. Ik dacht vooral dat het allemaal aan mij lag dat het leven mij niet lukte.
Na het ‘toevallig’ beluisteren van een podcast over Alleengeboren tweelingen was ik tot tranen toe geroerd. Wat moest dat vreselijk voor iemand zijn om mee te maken. Ik kon me levendig voorstellen wat een impact dat kon hebben op een leven. Ik dacht dit ‘empathisch’ te begrijpen voor hoe dat voor een ander was, maar ten diepste ging dit wat mij zo diep raakte over mijzelf. Er werd door die podcast een vroege ervaring geraakt die nog geen woorden voor mij had gekregen en die nog geen plek had in mijn bewustzijn, door de verhalen van anderen kon ik mijzelf herkennen.
Na het beluisteren van die desbetreffende podcast had ik een coachgesprek over het thema en kwam ik dichterbij mijzelf en de herkenning die ik voelde. Mijn lichaam reageerde groot op de thema’s die passen bij het ‘Alleengeboren tweeling-zijn’. Ik voelde verdriet en verwarring, gelijktijdig voelde ik ook rust. Ik begreep de trekkracht naar de dood, de moeite om het leven te leven. Ik mis namelijk altijd iemand. Op dat moment had ik nog geen idee wat ik met dit weten moest en wilde, dat kwam daarna geleidelijk aan op gang.
Wat is Alleengeboren tweeling-zijn?
Alleengeboren tweeling-zijn houdt in dat je in de baarmoeder begonnen bent als deel van een tweeling of meerling. 1 op de 10 mensen is alleengeboren tweeling en is dus begonnen als tweeling en in de zwangerschap de ander verloren. In de eerste weken of later in de zwangerschap maakt niet uit voor je systeem, de ervaring aan het lichaam is hetzelfde. Deze ervaring van beginnen als tweeling betekent dat je lichaam een diep gevoel kent van verbinding, van samen. De eerste ervaring die je met het leven had was samen in symbiose met een ander.
Je bent als mens opgebouwd uit cellen en elke ervaring die je opdoet in je leven, vanaf het prilste begin, is opgeslagen in jouw celgeheugen. Als een van de twee vruchtjes sterft, ook al is dat al in de eerste weken van de zwangerschap, dan is dat een ervaring die het lichaam opslaat. Degene die achterblijft krijgt de ervaring van verlating, van dood, van kou, van leegte en stilte. Waar eerst met de ander nabijheid, warmte, samenzijn en beweging was. Een trauma voor het kind in wording.
Zo’n eerste ervaring met dood en leven kun je zien als een bouwsteen waar de rest van de levenspatronen op worden gebouwd. Een kind dat dit meegemaakt heeft in de baarmoeder komt ter wereld met een onverwerkt verdriet waar geen weet van is. Soms is het voor de moeder bekend dat er een vruchtje gestorven is, maar in vele gevallen is daar geen weet van. Zeker niet als het tijdens een van de eerste weken van de zwangerschap gebeurd is. Met rouw en in overleving komt die baby op aarde, zonder besef van wat het precies heeft ervaren. Het baby’tje in overleving wil een herhaling van die ervaring voorkomen en zal vanuit dit baarmoederlijk trauma zich aanpassen al in de eerste contacten en hechting met de moeder.
Alleengeboren tweelingen worstelen met thema’s als:
- Verlatingsangst en bindingsangst
- Diep gevoel van eenzaamheid, iets missen, gevoel van onvervuld zijn
- Zelfsabotage
- Zelfafwijzing
- Aanpassingsgedrag
- Angst voor onverklaarbare zaken
- Angst of liefde voor de dood
- Veel piekeren, analyseren, in het hoofd zitten
- Ziekten, onverklaarbare lichamelijke klachten
- Het leven niet aan kunnen gaan
- Herhalende depressies, burn-out
- Hooggevoeligheid, goed kunnen voelen wat er bij anderen speelt
- Worstelen met schuld en schaamte
- Moeite hebben met afscheid nemen of op nieuwe plekken komen
- Zichzelf overvragen, werken voor twee.
- Moeite hebben met groepen
- Graag onderdeel zijn van een setje/tweetal. Als kind tweeling willen spelen of een onzichtbaar vriendje hebben.
- Als volwassene met een knuffel of extra kussen slapen
Doorlezen of luisteren over dit onderwerp
Er is door experts en ervaringsdeskundigen geschreven over de gevolgen, ervaringen, begeleiding als ook de klinische kant. Er zijn meerdere informatiebronnen die ik hierover kan aanraden, maar het is vooral belangrijk om in dit proces je eigen gevoel, tempo en nieuwsgierigheid te volgen.
- ‘Het drama in de moederschoot’ door A.R. Austermann (Wat meer vanuit de theoretische hoek geschreven.)
- ‘Ik wou dat ik twee hondjes was’ door Aranka Reeuwijk-Willems (Ervaringsgerichte, energetisch en lichaamsgerichte informatie, bij interesse naar de veelzijdige belichting van alleengeboren tweeling-zijn.)
- In de categorie podcasts heeft Dineke van Kooten er op haar kanaal meerdere staan rondom Alleengeboren Tweelingen
Mijn verhaal
Mijn proces kwam op gang na het eerste coachgesprek dat ik had over deze thematiek. Het was alsof ik eindelijk iets van mijzelf begreep. Het was de start van een groot proces, waarin ik laagje voor laagje aan de slag ging met wat dit in mijn leven betekent. Hoe andere ervaringen hieraan gekoppeld zijn geraakt en hoezeer het mijn huidige leven beïnvloedt. Zo vond ik het tot een aantal jaar terug moeilijk om mijzelf écht te laten zien in vriendschappen en paste ik mijn voortdurend aan alles en iedereen aan. Ik werkte innerlijk zo hard om afwijzing te voorkomen en verliet mezelf daarmee. Er was verdriet dat ik niet mijn potentieel kon leven, dat ik wel voelde en ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Ik leefde op gas geven en remmen tegelijk. Nu begrijp ik waarom ik zo vaak ziek was en me depressief voelde. Het kennen van mijn volledige levensverhaal heeft me dichterbij mezelf gebracht.
Mijn leven is enorm veranderd. Door zelfzorg, herkenning, veel coaching, innerlijk werk, creatief werk, lichaamswerk en opstellingen ben ik bij mijzelf gekomen, bij mijn natuurlijke kracht. Van iemand die nooit deelnam aan groepsactiviteiten ben ik in een aantal jaar ontwikkeld naar een vrouw die het leuk vindt om voor een groep te staan, daaraan deel te nemen en die hierin ontspanning voelt. Ik heb moed gevonden om te rouwen en om te delen vanuit mezelf. Ik heb moed gevonden om alleen te zijn en om te verbinden.
Door de taal die ik kreeg voor zo’n wezenlijke ervaring kon ik ermee aan de slag gaan. Ik ben zelf vanuit nieuwsgierigheid gaan werken met mijn creativiteit rond dit thema. Ik ben intuïtief op zoek gegaan naar beelden die voor mij kloppend voelden bij die baarmoederlijke ervaring. Dit creatief werken heeft mijn proces op een diepere laag gebracht, het bracht me bij ervaringen en triggers die ik in het volwassen-leven nog steeds beleefde en herhaalde. Door het beeldtaal te geven kwam er steeds meer integratie in mijn systeem, mijn lichaam kon gedoseerd voelen wat er gevoeld mocht worden.
Klik hier voor deel 2 van deze blog, waar je de beelden kunt zien die ik gemaakt heb in mijn proces.
