De wind, ze haalt
brengt en vervoert
besteelt en zucht
gewoonweg ontvoert
Ze overstemt, overheerst
Krachtig suist
en verstilt al wat er is
als ze zacht ruist
Ze neemt je mee
waarheen ze wil
Maar na windkracht 10
wordt het áltijd weer stil
Foto: Unsplash, Mahkeo
Statig verrijst ze
De koningin van het dal
Aan haar voet ben ik slechts
een aanwezigheid
Ze behelst alle schoonheid
van kam tot mos en den
Ik beklim en ze laat
Verweeft me in haar rijk
Foto: Pixabay
Wind
De wind verwaait luid
Alle stilte naar ginder
Hemelse muziek
Foto: Pixabay
Verborgen in de grond
ontluikt nieuw leven
Verlangend naar licht
om wat zij bezit
dankbaar
terug te geven
In de kou, in de diepte
ontkiemt het geheim
van groeien en bloeien
tot wie wij, mensen
op een dag
kunnen zijn
Een tanka, een Japanse dichtvorm die wat lijkt op een haiku. Er zijn een hoop regels wat betreft lettergrepen en hoe de opbouw hoort te zijn.
Ik schreef er ook eentje. Over de natuur en gevoel, want dat hoort bij een tanka.
Geduld
Geduldig wachtend
In de ijskoude aarde
Zit de tulpenbol
Hij is beter in wachten
Ik hunker naar de lente
De winter is begonnen! Een Sonnet vol warmte om de kou te verdrijven.
Verbonden
Koud is het wit aldaar,
de witte wereld stilzwijgt
Met schone vormen zij rijgt
landschappen perfect aan elkaar
Stil, donker met overmacht
oneindig gitzwart omhoog
Daarboven aan de hemelboog
verlicht het goud de nacht
Hier, warmte die om alles slaat
Waar het ene hart de ander leidt
Waar geen ik – alleen bestaat
Waar men de pijn en oorlog mijdt
waar liefde danst en de haat begraaft
Hier, waar warmte de kou verleidt